"Blog" to słowo, które do języka polskiego weszło bardzo niedawno, gdyż na przełomie XX i XXI wieku. Pojawienie się tego zjawiska wiąże się ściśle z rewolucją technologiczną, jaka dokonała się pod koniec XX wieku w związku z lawinowym rozwojem komputeryzacji oraz globalnej sieci komputerowej, zwanej Internetem.
S.Kontach
"Blog" to słowo, które do języka polskiego weszło bardzo niedawno, gdyż
na przełomie XX i XXI wieku. Pojawienie się tego zjawiska wiąże się
ściśle z rewolucją technologiczną, jaka dokonała się pod koniec XX
wieku w związku z lawinowym rozwojem komputeryzacji oraz globalnej
sieci komputerowej, zwanej Internetem. Blog jest zatem „dzieckiem"
nowoczesnej technologii cyfrowej, globalnej komunikacji masowej, która
dzięki temu, iż prawie każdy może stać się posiadaczem komputera
podłączonego do Internetu - ma charakter demokratyczny oraz interaktywny.
Słowo to posiada angielską etymologię [1]; weblog to swoisty neologizm [2],
powstały pod wpływem połączenie słów web (sieć) oraz log (dziennik,
raport). W Polsce przyjęła się forma skrócona „blog", oznaczająca
sieciowy dziennik, pamiętnik. W sensie bardziej ogólnym jest to rodzaj
strony internetowej, na której autor umieścił datowane wpisy,
wyświetlane kolejno, począwszy od najnowszego.[3] Słowo to jest tak nowe, iż wiele encyklopedii wydawanych w formie
książkowej nie posiada jeszcze tego hasła na swoich łamach. Zdaniem
autorów wirtualnej encyklopedii internetowej WIEM, blog to „rodzaj pamiętnika pisanego i publikowanego na bieżąco przez autora w Internecie".[4]
Zdaniem
K.Godlewskiego, dziennikarza „Gazety Wyborczej", na świecie co sześć
sekund ktoś zakłada internetowego bloga. Autor ten definiuje bloga jako
„rodzaj internetowego pamiętnika, który może być okraszony zdjęciami,
plikami z muzyką i filmami, a także odnośnikami do innych blogów i
stron w sieci."[5]
W
Polsce blogi stały się popularne dopiero na przełomie 2001/2002 roku,
choć pierwsze eksperymentatorskie próby „blogowania" miały miejsce w
roku 1997, zaś ich autorami byli dziennikarze pisma komputerowego
„CHIP". Od czerwca 2000 roku zaczął działać pierwszy polski serwis
internetowy, umożliwiający pisanie własnego bloga (nlog.org), zaś kilka
miesięcy po powstaniu tego serwisu swoją działalność rozpoczął serwis
Blog.pl - obecnie czołowy polski serwis blogowy.[6]
Blogi
mają najczęściej charakter osobisty i służą jako internetowe
pamiętniki, zawierające osobiste przemyślenia, uwagi, komentarze,
rysunki a nawet nagrania, odzwierciedlające postawę, zainteresowania a
nawet światopogląd autora. Znajdują one także wiele innych zastosowań,
np. jako wortale (portale wyspecjalizowane, publikujące informacje z
jednej dziedziny, tematycznie do siebie zbliżone, np. dotyczące muzyki,
filmu itd.), narzędzia marketingu czy komunikacji politycznej. Osobiste
blogi mają z reguły jednego autora, rzadziej kilku lub kilkunastu.
Autorzy
blogów zazwyczaj śledzą inne blogi, wchodzą do nich przy pomocy linków
(połączenia internetowego - hiperłącza), nawiązują kontakt z ich
autorami, dzięki czemu siatka blogów zaczyna funkcjonować jako większa,
powiązana sfera, określana niekiedy mianem „blogosfery" (sfery złożonej
z blogów). W przypadku blogów poświęconych specyficznej tematyce,
wymiana myśli między autorami może owocować nawet rozwojem danej
dziedziny wiedzy. Natomiast w przypadku blogów osobistych autorzy
nierzadko nawiązująca relacje towarzyskie, dzięki czemu tworzy się
swoista wirtualna społeczność blogowa (social networking).
Właściwy
element bloga, czyli pamiętnik, dziennik tworzony przez jego autora,
wkomponowany jest w jego ogólną strukturę, którą określa się mianem
hipertekstu. P.Adamczewski napisał, że hipertekst to „interaktywna
organizacja pliku tekstowego, w którym określono powiązania logiczne
między wybranymi jego elementami."[7] Znajduje ona zastosowanie przy tworzeniu stron internetowych i jest
podstawowym elementem każdego bloga. Bardziej przystępnie zdefiniowała
hipertekst Joanna Woodcock, według której hipertekst jest podstawowym
tworzywem każdej strony internetowej, „kombinacją tekstu, rysunków i (w
niektórych przypadkach) dźwięku, animacji i wideo."[8]
Hipertekst
powiązany jest z drugim składnikiem strony internetowej (także strony
bloga), czyli hiperłączem, choć w wielu publikacjach uznaje się, iż
hiperłącze jest po prostu składnikiem hipertekstu. Z technicznego
punktu widzenia, hiperłącza to po prostu elementy tekstu, grafiki,
które po oznaczeniu ich przez użytkownika bloga (autora czy osoby
czytającej bloga) pozwalają mu na przeniesienie się na inną stronę
internetową (np. do innego bloga). Elementami blogów są zatem tzw.
linki, łączące użytkownika z innymi stronami internetowymi.
Hipertekstualność bloga oznacza także, iż jest on pamiętnikiem
interaktywnym, co oznacza, iż nie tylko autor może nań wpływać, ale
także jego czytelnicy, wpisujący komentarze. Sam autor może także
dodawać do warstwy słownej pliki dźwiękowe, graficzne, audiowizualne. To
właśnie ten budulec - pisze o blogu Patrycja Rudnicka - jest
wykorzystywany do prezentacji własnej osoby w sieci, oprócz pseudonimu
i treści zapisków blogującego. Owe składniki pozwalają nadać jego
stronie bardziej indywidualny charakter, zaś autor bloga dobiera je
świadomie, wiedząc równocześnie, że na tej podstawie odbiorca będzie
budował sobie obraz jego osoby. Są to cechy formalne obrazu własnej
osoby w cyberprzestrzeni.[9]
Blog
jest zatem dość złożonym zjawiskiem pod względem swojego tworzywa, co
uwarunkowane jest jego cyfrową i multimedialną podbudową. Inaczej jak w
przypadku klasycznego pamiętnika pisanego, ma on charakter dostosowany
do specyfiki Internetu jako medium interaktywnego, multimedialnego,
ogólnodostępnego. Klasyczny pamiętnik pisany w zeszycie miał charakter
intymny, osobisty, podczas gdy blog jest pamiętnikiem pisanym po to,
aby inni go czytali.
„To się nazywa emocjonalny ekshibicjonizm - pisze o blogu anonimowa uczestniczka dyskusji o języku bloga. - Niektórzy lubią obnażać swoje uczucia przed innymi, a tutaj mogą to w dodatku robić anonimowo. Poza tym czasem nie można się wygadać nikomu znajomemu, chociaż ma się taką silna potrzebę. Zeszyt jest martwy i tylko dla piszącego, a na blogu można tą potrzebę zrealizować."[10]
Generalnie, blog składa się z warstwy werbalnej[11] oraz pozawerbalnej, tworzonej przez wspomniane przeze mnie pliki
dźwiękowe, wizualne, rysunki, tzw. emotikony (niewielkie znaczki
ukazujące nasz stan emocjonalny, np. J).
Kluczową rolę pełni wszakże strona werbalna bloga, najbardziej
przypominająca tzw. klasyczny pamiętnik, pisany w zeszycie. Łączy je
mianowicie użycie języka pisanego jako podstawowego tworzywa typowego
dla pamiętników.
Język
to - pisze T.Kwiatkowski, autor podręcznika „Logika ogólna" - zbiór
znaków i reguł posługiwania się nimi. Znak jest to przedmiot zmysłowo
dostrzegalny, który dzięki specjalnej umowie lub utrwalonemu sposobowi
używania jest środkiem wzajemnego komunikowania się podmiotów ludzkich.
W przypadku tutaj omawianym chodzi głównie o język pisany, złożony ze
znaków, którymi są słowa oraz ich złożenia w postaci zdań, tworzących
układ znaczeń. Język pisany podlega regułom składni, czyli przepisom
określającym zasady poprawnego tworzenia wyrażeń złożonych; mówiąc
prościej, są to reguły składania słów.[12]
Język
blogów internetowych posiada swoją specyfikę. Przede wszystkim, jest to
z reguły język żywy, naturalny, mający bardzo często charakter
spontaniczny. Zdecydowana większość blogów to takie, w których
odnajdziemy potoczną polszczyznę.
Trzeba
jednakże podkreślić, iż język bloga uzależniony jest od osoby, która go
utworzyła. Zupełnie inny będzie zatem język dziesięcioletniej
dziewczynki, studenta filozofii, trzydziestoletniej kobiety czy
polityka (np. blog Kazimierza Marcinkiewicza). Można zatem uogólnić, iż
ma on charakter zróżnicowany i adekwatny do osoby będącej jego autorem.
Pogrupujmy
wszakże język pisany blogów na dwie grupy. Pierwsza grupa to blogi
pisane tzw. prozą. Stanowi ona, moim zdaniem, zdecydowaną większość
blogów (około 99 %). Proza to mowa niewiązana, pozbawiona, w
przeciwieństwie do wiersza, stałych jednostek rytmicznych. Jest to mowa
potoczna, spełniająca głównie funkcje poznawcze, komunikacyjne,
ekspresyjne, znacznie dominujące nad funkcją estetyczną, typową dla
poezji. Język blogów składa się zatem w przeważającej większości z
niewierszowanych fragmentów, pogrupowanych chronologicznie.[13] Oto przykład takiej wypowiedzi niewiązanej:
„ Siemka!! Przepraszam że tak długo nie pisałam! Teraz postaram się troche pisać! Chciałam wam w tej notce napiasać, że wakacje spędziłam troche u babci i dziadka, trochę na mazurach, a resztę w domu!! Muszę przyznać że na Mazurach było wspaniale!! Jeździliśmy i zwidzaliśmy dużo rzeczy m.in. Wilczy Szaniec - dawną kwaterę Hitlera. Najbardziej zadziwiła mnie piramida w Rapie. Rapa znajduje sie w lasku pod granicą Rosyjską!! Dziwiło mnie to,że nie pogryzły mnie komary. Jak później dowiedziałam sie komary omijają to miejsce. Jeżeli nie byliście tam to mówię,że warto pojechać, gdyż przez okna w piramidzie zobaczyć można trumny (jedna z trumien jest odsłonięta - widać kości) To były jednym słowem świetne wakacje. A Wy jak spędziliście wolne dni?? "[14]
Niektóre blogi pisane są jednak zarówno prozą, jak i wierszem (druga grupa). Zawierają one zatem zarówno elementy mowy wiązanej, jak i niewiązanej. Przykładem jest chociażby blog dziewiętnastoletniej Pauliny, publikującej amatorskie wiersze o miłości, jak np.;
„kocham cię o każdej porze
w moim domku czy na dworze
czy jest zimno czy wiatr wieje
moje serce wciąż szaleje"[15]
Cytowanie
całego wiersza nie ma zbyt wielkiego sensu - jest on ciągiem podobnych
strof, o których każdy krytyk literacki powiedziałby, iż jest to
grafomania.
Jak zauważył Maciej Kawka, właściciele
i twórcy stron blogowych piszą polszczyzną dziwną i frapującą, bez
granic oraz najmniejszej troski o język. Dotyczy ta pisarska niedbałość
zarówno zawartości myślowej (z wyjątkami - blogi osób znanych - aktorów
lub pisarzy; tu bowiem widać dbałość w wyrażaniu myśli i formy), jak i
samego stylu wypowiedzi.[16]
Język
blogów jest zatem uwolniony od rygorów ortograficznej, gramatycznej
oraz stylistycznej poprawności. Blogerzy to z reguły ludzie młodzi;
uczniowie szkół podstawowych, gimnazjalnych, średnich, studenci, którzy
piszą, by zrelaksować się, wyrazić swoje emocje, ukazać kawałek
prawdziwego „ja". Nie uznają oni częstokroć zasad pisowni wymaganych od
nich w szkole. Blog jest dla nich pamiętnikiem intymnym, nie
ograniczającym ich, nie stosującym „represji" takiej jak szkoła,
słowniki poprawnej polszczyzny itd. Oto fragment takiego bloga:
„W
MOIM ZIOMALSKIM ŻYCIU ZWIEDZIŁEM DUŻO ŚWIATA ZWIEDZIŁEM PRAWIE KAŻDĄ
OKOLICE POLSKI[OPRÓCZ MAZUR].BYŁEM TAKŻE ZA GRANICĄ :SŁOWACJA CZECHY
BUŁGARIA WĘGRY RUMUNIA.ALE NAJLEPSZI ZIOMALE SĄ W POLSCE.
NiESTETY
ZIOMAL NIE MA ŁATWEGO ŻYCIA.ALE SA TEŻ DNI RADOŚCI ...GDY JEST
IMPREZA:]KILKA DNI MIAŁEM TAKĄ IMPREZE PILIŚMY ŻUBRA OHYDA ALE
ZABRALIŚMY SIE DO TYSKIEGO HUMOR SIE POPRAWIŁ
JAK
JUŻ WSPOMINAŁEM LUBIE GRAĆ W PIŁKĘ NOŻNĄ .NIESTETY JACYŚ
POPIE....ZNISZCZYLI BOISKO ZIOMALI:[.ALE NA SZCZĘŚCIE ZAPISAŁEM SIĘ DO
KLUBU PIŁKARSKIEGO POLECAM WSZYSTKIM ZIOMALOM."[17]
Anonimowy
młody autor zupełnie ignoruje zasady poprawnej pisowni, o jakich uczy
się w szkole. Jego język to swobodny słowotok, młodzieżowa subkulturowa
gwara, wyzbyta z interpunkcji i najeżona wulgaryzmami.
Powyższy
przykład pokazuje, iż autorzy z reguły nie przejmują się zbytnio
zasadami obowiązującymi język pisany. Używają częstokroć słów uznanych
za wulgarne czy niestosowne, zaś normą jest używanie słów slangowych,
typu „siemka", „nara". Wielu blogerów używa słów zaczerpniętych z
obcych języków (makaronizmy) czy kultur nawet subkultur. Przykładem
takich słów są zwroty typu: „See sou", „OK.", „Yo!". Często używane są
także całe zdania w języku obcym, jak np. cytaty piosenek, znane
powiedzonka (np. jeden z blogów nazywa się „Love is in the air", co
jest cytatem amerykańskiej piosenki).
Analizując
język różnych blogów zauważyłem, iż poważna ich cześć napisana jest w
sposób niedbały, nieudolny, tak jakby osoba pisząca traktowała
polszczyznę pisaną jako wyłączne „przedłużenie" potocznej,
spontanicznej mowy. Świadczy to niewątpliwie o niskiej kulturze
literackiej bardzo wielu jej autorów. Oto fragment takiej blogowej
prozy, która razi czytelnika stylistyczną niechlujnością:
„Dzis
moja pierwsza dyskoteka ,wybralam sie z piecioma Polkami na
disko. Dziewczyny poznalam na spotkaniu aupair.Poszlysmy na disco gdzie
same najlepsze dupy niemieckie sa;-)
Pierwsza dyskoteka i juz zarwalam Niemca.Moj ideal...blondyn ,niebieskie oczy,187cm....marzenie...
Komm
wir gehen was trinken!-powiedzial Matthias bo tak sie on nazywa ,jest
przystojny.Wypilismy becka czyli takie piwko,zaczynyamy sie calowac ,w
glowie mam muzyke ,jestem w ekstazie.
Komm draußen!(Chodz na zewnatrz! )powiedzial Matthias
OK Idziemy
Idziemy
i wyglupiamy sie w koncu dochodzimy do jego auta.Ladne auto .Czerwone
audi cabrio.WOW!!!szczeka mi odpadla,w Polsce to nie codziennosc!"[18]
W
powyższym tekście odnajdujemy wszystkie elementy powyżej omówione:
wyzwolenie się z reguł poprawnej, stylistycznej polszczyzny,
wulgarność, zanik znaków interpunkcyjnych, cytowania z obcych języków,
słowem - ogólna nieudolność formy, kontrastująca z całkiem ciekawą
historią, opisywaną przez autorkę. W owym fragmencie znajdujemy także
egzemplifikację tezy, iż blogi to przede wszystkim płaszczyzna
indywidualnej ekspresji. Autorka nie przejmuje się stylem wypowiedzi,
gdyż istotą jest dla niej opowiedzenie ciekawej treści, quasi
literackie odreagowanie życiowych przygód, problemów, sprzeczności.
Możemy zatem powiedzieć o blogu jako wypowiedzi grafomańskiej, której
struktura formalna pozostawia bardzo wiele do życzenia. [19]
Nie
oznacza to bynajmniej, iż blog jest wyłącznie formą wypowiedzi
tandetnej, wulgarnej, niechlujnej, łamiącej elementarne zasady
formalnej (stylistycznej) poprawności. Nigdzie nie jest powiedziane, iż
musi być on pamiętnikiem grafomańskiego półanalfabety, nie
odróżniającego języka potocznego od języka literackiego. Wielu autorów
traktuje bloga jako trybunę pokazującą ich domniemany talent literacki,
toteż publikują oni różne, mniej lub bardziej udan, próby pisarskie.
Istnieją także blogi „ambitne", pisane przez autorów, którzy łączą
ciekawe treści z wykwintnym stylem, zbliżonym do dyskursu naukowego,
humanistycznego, beletrystycznego. Oto przykład takiego bloga:
„Kryzys
kultury, jej masowy charakter sprawiają, iż jednostka traci poczucie
narodowej jedności. Żyjemy w świecie, w którym sfera wirtualna łamie
wszelkie bariery komunikacji. Od początku transformacji systemowej w
Polsce obserwuje się umasowienie kultury i jej internacjonalizację.
Nastapiła era mcDonalda, 14 lutego wszędzie obserwuje się serca
zwiastujące dzień św. Walentego, gromadzących się w kafejkach i pubach
zakochanych, a dotychczasowy dzień nad przemijaniem i pamięcią o tych,
którzy odeszli zamienia się w Haloween. te proste, a jakże dostrzgalne
i wyraźne zmiany, jakie zaistniały na przestrzeni zaledwie kilku lat
stawiają pytanie o polską kulture i tradycję. Trudno nie poruszyć
zagadnienia najbardziej rodzinnych ze wszystkich świąt Bożego
Narodzenia. Czy wyjazd na narty do modnego kurortu jest w stanie
zastąpić klimat rodzinnego domu, przedświatecznej krzątaniny, zapachu
bigosu, pieczonego ciasta i świerku prosto z lasu?
Żyjemy w dobie
swoistego przewartościowania tych elementów, które stanowiły fundament
polskości. Następuje sukcesywne odejście od tradycji, kryzys wartości i
upadek ideałów. Przyczyniła się do tego w znacznej mierze postępująca
konsumpcja, która w miejsce "być" wypromowała "mieć". Coraz mniej liczy
się to, jacy jesteśmy, ale to, co mamy. Sprowadza się to do swoistej
gry absurdów. Człowiek jest postrzegany nie jako istota ludzka, ale
posiadająca. Trwa nieustanny wyścig do mety, której finał wyznacza
przewaga materialna."[20]
Także
i w tym fragmencie znajdziemy kilka błędów, wynikających nie tyle z
braku piśmiennej kompetencji, ile raczej z pośpiesznego zapisywania
swych poważnych, dość głębokich refleksji. Jest to styl naśladujący
język literacki, odzwierciedlający wysoką kulturę jego autora.
Trzeba
podkreślić, iż język blogów odzwierciedla ewolucję języka polskiego,
będącego pod wpływem czynników takich jak globalizacja i umasowienie
kultury, informatyzacja i cyfryzacja komunikacji międzyludzkiej,
przenikanie się różnych stylów, konwencji, nawyków. Przejawem owych
zmian jest chociażby stosowanie nowatorskich form słownych. Są to
różnego rodzaju neologizmy czy akronimy. Te ostatnie to skróty związków
frazeologicznych. W krajach anglojęzycznych akronimy są bardzo
popularne, zarówno na czatach internetowych, jak też i blogach.
Przykładem polskich akronimów są zwroty takie jak:
ATSD (odpowiednik angielski BTW) - a tak swoją drogą,
MSZ (odpowiednik angielski IMHO) - moim skromnym zdaniem,
MSPANC - mogłem się powstrzymać, ale nie chciałem.[21]
Uogólniając, język blogów internetowych jest bardzo zróżnicowany. Z
jednej strony wielka rzesza autorów posługuje się językiem o bardzo
niskich walorach stylistycznych i estetycznych, najeżonym licznymi
błędami, dyskwalifikującymi z punktu widzenia podręcznikowej
poprawności, z drugiej strony - wielu blogerów tworzy teksty o wysokich
walorach stylu, odzwierciedlające dobry smak, a niekiedy wręcz talent
literacki ich autorów. Blog odzwierciedla bowiem zróżnicowanie
społeczeństwa, w którym występują zarówno ludzie młodzi, jak i starsi,
wykształceni, jak i półanalfabeci, wulgarni oraz wyrafinowani. Jest
bowiem „gatunkiem" pluralistycznym i demokratycznym; każdy może go
tworzyć wedle własnej woli oraz piśmiennych kompetencji.
Antyczna
retoryka rozróżniała trzy zasadnicze style literackie: 1) wzniosły, 2)
średni, 3) niski. Pierwszy był zarezerwowany dla doniosłych tematów
(filozofii, historii, spraw boskich) i cechował się maksymalną
estetyzacją i patosem wypowiedzi, drugi styl był umiarkowanie ozdobny,
przyjemny w odbiorze, zaś trzeci (niski), był przeciwieństwem stylu
wzniosłego i przeznaczony był dla tematów powszednich, dotyczących
zwykłych ludzi. Styl niski cechował się poprawnością, ale też
niewyszukaniem.[22] Gdybyśmy chcieli przetransponować ową typologię stylów na czasy
współczesne, aby ocenić przeciętny poziom blogu, to - niestety - trzeba
by powiedzieć, iż jest to styl niski. Statystyczny blog nie wnosi
bowiem nic nowego do świata literackiego. Jest ubogi w środki wyrazu
artystycznego, takie jak metafory, epitety, symbole, alegorie itd., a w
dodatku nader często jego autorzy popełniają błędy pisowni, jakich
powstydziłby się niejeden czwartoklasista. W strukturze składniowej
standardowego bloga dominują krótkie, proste zdania w stylu „Hej.
Właśnie założyłam nowego bloga. Co o nim myślicie? Wpisujcie się.
Jestem Kasia. Mam 15 lat. Lubię muzykę." Blogerzy operują z reguły
stylem języka potocznego, którego podstawowe cechy to: proste
niewyszukane słownictwo, wyrażające podstawowe rzeczy, odczucia i
zjawiska, swoista frazeologia, nacechowana ekspresywnie, składnia
dążąca do skrótowości, uproszczenia.[23]
Po
przeanalizowaniu około stu różnych blogów doszedłem jednak do wniosku,
iż zdecydowana większość to blogi zawierające polszczyznę łamiącą
reguły poprawnej wypowiedzi pisemnej, których autorzy traktują język
pisany w sposób dość dowolny, nastawiony na maksymalną autoprezentację
przy pominięciu rygorów formalnych wypowiedzi. Dominuje zatem język
kolokwialny, nieliteracki, choć oczywiście zdarzają się chlubne
wyjątki, dzięki czemu język ten zbliża się do poziomu beletrystyki czy
wypowiedzi popularnonaukowej. Przeciętny blog, o ile można użyć takiego
określenia, zawiera zatem język, w którym element treściowy i
ekspresyjny znacznie przeważa nad elementem formalnym (liczne błędy).
Autorzy traktują zatem język nie tyle jako źródło przeżyć estetycznych,
lecz raczej jako swobodnie używane narzędzie autoprezentacji.
Warto
także przypomnieć, iż na charakter języka blogu wpływa poważnie ogólny
kontekst tego źródła komunikacji, jakim jest Internet - medium, którego
tworzywem jest hipertekst, złożony z elementów piśmiennych,
graficznych, dźwiękowych, zintegrowany z narzędziem, jakim jest
hiperłącze. Język bloga ma zatem „hipertekstualną" podbudowę, co
przejawia się w licznych elementach pozawerbalnych, takich jak
emotikony, zdjęcia, rysunki, dźwięki, linki itd. Owa hipertekstualność
stanowi podstawowy czynnik wyróżniający bloga jako pamiętnik wirtualny
od tzw.pamiętnika klasycznego, zapisywanego w zeszycie. Internet
wyznacza bowiem podstawowy kontekst, w jakim funkcjonuje i ewoluuje
język autorów publikujących za pośrednictwem tego medium. Jest to język
człowieka siedzącego przed klawiaturą komputera, który pospiesznie
uderza w klawisze, nie dbając zwykle na reguły piśmienniczej
poprawności. To, żeby cokolwiek napisać i opublikować w globalnej
sieci, stało się ważniejsze od tego, co się pisze i jak się pisze.
Dlatego też olbrzymia ilość blogów nie przekłada się na wysoką jakość
językową ich zawartości.
Niska a nawet „niedopuszczalna" (niecenzuralna czy łamiąca zasady
poprawnego zapisu) jakość blogów to m.in. efekt spadającego
czytelnictwa, dominacji ikonosfery[24],
pornografizacji kultury a także przenoszenia do blogów złych nawyków
skrótowej, pospiesznej i niedbałej komunikacji, jaką cechują się
wiadomości sms oraz komunikatory i czaty internetowe.
| Język blogu: dominujące cechy |
| - język istniejący w strukturze hipertekstu - z reguły pisany prozą, rzadziej z elementami mieszanymi (proza/próby poetyckie) - towarzyszy mu sfera ikoniczna (rysunki, emotikony, zdjęcia inne), - jest mocno zróżnicowany, zależnie od tego, kto jest jego autorem - często łamie reguły poprawnej pisowni, - styl potoczny, niekiedy wulgarny - odzwierciedla różne kultury i subkultury, - zazwyczaj nie zna ograniczeń ani cenzury, - często zawiera tzw. makaronizmy (elementy obcych języków), - prosta struktura zdaniowa, - często pisany gwarą, slangiem młodzieżowym, - styl niski, o strukturze przypominającej mowę, - ekspresywny, - styl nieliteracki - dobry, wysoki lub średni styl należą do rzadkości (np. blogi polityków, artystów) - czasami stosowane są akronimy, - blogerzy przenoszą nawyki językowe z czatów, komunikatorów internetowych, sms-ów, - jest żywy, naturalny, spontaniczny, - odzwierciedla niską kulturę czytelniczą, dominację ikonosfery, - jest pospieszny i niechlujny, |
[1] Pochodzenie, źródłosłów.
[2] Nowy twór słowny.
[3] Blog [w:] http://pl.wikipedia.org/wiki/Blog, marzec 2007.
[4] http://portalwiedzy.onet.pl/135189,,,,blog,haslo.html
[5] K.Godlewski: Wolność dla blogów, „Gazeta Wyborcza" 2005.02.25.
[6] Blog [w:] http://pl.wikipedia.org/wiki/Blog, marzec 2007.
[7] P.Adamczewski. Słownik informatyczny, Warszawa 2005 [hasło: hipertekst].
[8] J.Woodcock: Komputer krok po kroku, Warszawa 1999, s. 194.
[9] P.Rudnicka: Atrakcyjne słówka; o roli Internetu w autoprezentacji, „Gazeta Uniwersytecka" Miesięcznik Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, styczeń 2002, nr 4.
[10] http://www.ownlog.com/forum/showthread,1246.html
[11] Słownej.
[12] T.Kwiatkowski: Logika ogólna, Lublin 1995.
[13] Por.: Podręczny słownik terminów literackich, pod red. J.Sławińskiego, Warszawa 1994, s. 199-200 [hasło: proza].
[14] Blog anonimowy pt. Fajne rzeczy [w:] http://000000.bloog.pl/
[15] Walentynki [w:] http://19paulina19.bloog.pl/
[16] M.Kawka: Dyskurs autobiograficzny w Internecie [w:] http://www.wsp.krakow.pl/konspekt/16/kawka16.html
[17] Zomalski Gloog [w:] http://121212ziomalwierzba.bloog.pl/
[18] Z operki na prostytutke [w:] http://19letniaprostytutka.bloog.pl/
[19] Przykład.
[20] Refleksje o życiu, przyszłości i tym, co przed nami [w:] http://2006kk.bloog.pl/
[21] M.Kawka: Dyskurs autobiograficzny w Internecie [w:] http://www.wsp.krakow.pl/konspekt/16/kawka16.html
[22] Podręczny słownik terminów literackich, pod red. J.Sławińskiego, Warszawa 1994, s. 199-200 [hasło: Teoria trzech stylów].
[23] Podręczny słownik terminów literackich, pod red. J.Sławińskiego, Warszawa 1994, s. 199-200 [hasło: Język potoczny].
[24] Kultury obrazkowej (telewizja, kino).
