„Calineczka dla dorosłych” Teatru Montownia i Teatru Papahema

Justyna Elżbieta Barańska
Justyna Elżbieta Barańska
Kategoria teatr · 27 listopada 2015

Adaptacja i reżyseria: Teatr Montownia i Teatr Papahema

Scenografia i kostiumy: Paulina Czernek

Muzyka: Wiktor Stokowski

Obsada: Adam Krawczuk, Marcin Perchuć, Rafał Rutkowski, Maciej Wierzbicki, Paulina Moś, Helena Radzikowska, Paweł Rutkowski, Mateusz Trzmiel

Produkcja: Teatr Montownia

Projekt jest współfinansowany przez Miasto Stołeczne Warszawa

Premiera: 3 grudnia 2015, Mała Scena, Teatr Powszechny w Warszawie

 

„Calineczka” to jedna z najbardziej znanych baśni Andersena. Przez 180 lat od momentu jej powstania ukazała się niezliczona ilość adaptacji tego utworu: spektakli teatralnych, musicali i filmów. Mimo iż interpretatorzy twórczości Andersena często wskazywali na silny związek tematyki jego bajek z poszukiwaniem tożsamości seksualnej, wszystkie one, zgodnie z oficjalnym zamysłem autora, były skierowane do widza dziecięcego. A przecież już pierwsze słowa baśni o Calineczce silnie uruchamiają wyobraźnię współczesnego dorosłego odbiorcy: „Była sobie pewnego razu kobieta, która bardzo, bardzo pragnęła mieć malutkie dziecko, ale nie wiedziała, skąd je wziąć”. Medycyna skutecznie służy dziś pomocą w podobnych sytuacjach. I to bynajmniej nie za pośrednictwem zasadzonego w doniczce ziarenka jęczmienia… Podobnie przygody małej, bezbronnej dziewczynki, opis jej kolejnych spotkań z Ropuchem, Motylem, Chrabąszczem, Myszą, Szczurem i Jaskółką – ich opis i to, co on pomija stanowią inspirujący punkt wyjścia do opowiedzenia alternatywnej wersji historii Calineczki, czyli spektaklu o tym, co baśń Andersena skrzętnie w sobie ukrywa.

 

Ośmioro aktorów, korzystając z różnych konwencji teatralnych, w zabawny, bezpretensjonalny sposób ujawnia to, co mimo, że oczywiste, przez wiele pokoleń było, jest i zapewne będzie upraszczane i infantylizowane. Środkami pozwalającymi na opowiedzenie „Calineczki dla dorosłych” są świeże spojrzenie na baśń Andersena, humor i lalki pozwalające w nieobsceniczny sposób ukazać dwuznaczność przygód małej bohaterki. Spektakl jest owocem spotkania dwóch teatrów niezależnych, dwóch pokoleń i dwóch teatralnych języków – dramatycznego i lalkarskiego.