Rozmowa z Dudkiem ("Konferencja ptaków" recenzja)

Historia może nie jest skomplikowana.

Hallo Dudku. Podobno wybieracie się na jakąś wyprawę, do jakiegoś króla.. pana.. macie Władcę ptaków? Możesz o tym opowiedzieć? Co się działo? Jak to długo trwało? Czy coś przetrwało?

Dudek milczy, uśmiechając się pogodnie. Zupełnie jakby myślami uciekał do wspomnień.

Może zastanawia się jak opowiedzieć przygodę nad pustynią, przekraczaniem siedmiu dolin i jak opisać cierpienie po stracie przyjaciół?

Może zwyczajnie nie umie tego wszystkiego ubrać w słowa. Bowiem jak opisać wydarzenia, które nas zmieniły?

Może za trudno opisać Konferencję ptaków…

Spektakl Ondrej Spišák jest pełen metafor. Można go czytać jako prostą historię o podróży lub jako bajkę, taką z morałem dla widza w każdym wieku. To również alegoria nieba i historia o trudach życia. Konferencja ptaków to relacja z poszukiwania własnej drogi życiowej. To panaceum dla tych, którzy szukają pięknych scen i chwili refleksji. Dlatego dziwi mnie, że spektakl zebrał tak mało recenzji. Tekst sztuki napisał sam Peter Brook. A u źródeł scenicznej wersji Konferencji ptaków jest dwunastowieczna perska baśń i filozoficzno-mistyczny poemat w jednym. Gratka nie tylko dla teatromanów.

Historia może nie jest skomplikowana. Pewnego dnia Dudek zwołuje konferencję. Przybywają ptaki z całego świata. Paw, Słowik, Kuropatwa czy Kura wszystkie debatują nad propozycją Dudka. A ten, z całych sił próbuje przekonać ich, aby wybrali się w podróż, w poszukiwanie swojego Króla. Bo jak głosi legenda ptaki takowego mają. Tylko droga do niego jest trudna i pełna wyrzeczeń. Po licznych namowach, rezygnacjach i sprzeczkach, wyprawa dochodzi do skutki.

To jednak dopiero początek przygody. Im bliżej mitycznych wrót królestwa tym gorzej. Ptaki muszą postępować dobrze, przestrzegać zasad i sobie pomagać, aby otrzymać życie w raju. Czy to nie brzmi znajomo? To tylko jeden ze sposobów odczytania spektaklu. Bowiem ptak od wieków był symbolem duszy ludzkiej, która ulatuje do nieba. Przeprawy przez doliny mogą symbolizować siedem bram piekieł. Ciekawe jest również to, że ptaki wyruszają w podróż jako młode i pełne marzeń stworzenia. Docierając do króla, są stare i schorowane. Zupełnie jak ludzie u kresu swoich dni. Czyżby Konferencja ptaków to nic innego jak opowieść o ludzkim życiu?

Ondrej Spišák, twórca uznanych przedstawień teatru lalkowego i spektakli dramatycznych, realizowanych w Czechach, Polsce, na Słowacji i Węgrzech stworzył dzieło kompletne. Nie tylko w sensie fabularnym. Do spektaklu zaangażował całą przestrzeń Teatru im. Modrzejewskiej w Legnicy. Umożliwił aktorom wykorzystanie ich pełnego warsztatu aktorskiego. Akrobacje, śpiew, rytmika, plastyka ciała to zaprezentowane na najwyższym poziomie składowe tego widowiska.

Skąd tyle zachwytów? Dlatego że oglądając spektakl, lubię, kiedy ten zmusza mnie do myślenia. Kiedy muszę kojarzyć konteksty, żeby wyciągnąć z niego największą intelektualną pożywkę. Lubię spektakle, które zmuszają do spostrzegawczości.

Konferencja ptaków ze względu na mnogość metafor, stanowiła najlepszy start na początek sezonu teatralnego.

Konferencja ptaków

Scenariusz: Peter Brook i Jean-Claude Carriere

Na podstawie poematu Fariduddina Attara

Przekład: Mariusz Radomyski i Robert Urbański

Reżyseria: Ondrej Spišák

Teatr Modrzejewskiej w Legnicy

Obsada:

Dudek - Rafał Cieluch

Gołębica - Joanna Gonschorek

Sokół - Bartosz Bulanda

Czapla - Małgorzata Urbańska