Przekład: Roman Kołakowski
Kierownictwo muzyczne i przygotowanie wokalne: Agnieszka Nagórka
Scenografia i kostiumy: Agnieszka Zawadowska
Reżyseria świateł: Magdalena Górfińska
Ruch sceniczny: Iwona Pasińska
Asystent reżysera: Piotr Kaźmierczak
Inspicjent: Maria Skowrońska-Ferlak
Projekt plakatu i programu: Marcin Markowski
Premiera: 10-05-2014, Duża Scena
Obsada:
Piotr Kaźmierczak /Jonatan Jeremiasz Peachum/
Teresa Kwiatkowska /Celia Peachum / Stara Prostytutka/
Anna Sandowicz /Polly Peachum/
Piotr B. Dąbrowski /Jackie Brown/
Ewa Szumska /Lucy Brown / Vixen/
Miriam Fiuczyńska /Jenny Knajpiarka/
Wojciech Kalwat /Smith / Walter / Żebrak/
Wiesław Zanowicz /Pastor Kimball/
Jakub Papuga /Filch / Robuś/
Przemysław Chojęta /Mateusz / Żebrak/
Mariusz Adamski /Kuba / Żebrak/
Paweł Siwiak /Ede / Żebrak / Policjant/
Andrzej Szubski /Jimmy / Żebrak/
Marcela Stańko /Dolly/
Dorota Kuduk /Betty/
Agnieszka Nagórka – instrumenty klawiszowe
Marcin Gałęski – fortepian
Maciej Gwóźdź / Karol Koczur – trąbka
Karol Jankowski / Jarosław Buczkowski – akordeon
Ryszard Kaczanowski / Adam Kaczanowski – kontrabas
Marek Kaczor / Jakub Gradomski – puzon
Krzysztof Kubasik / Marek Szymański – wiolonczela
Leszek Kubiak / Wojciech Olejnik – trąbka
Maciej „Bosy” Marcinkowski – klarnet, saksofon altowy i sopranowy
Piotr Pawlus – gitara
Dariusz Rybacki / Rafał Gubański – fagot, saksofon tenorowy
Piotr Szulc / Maksymilian Mińczykowski – perkusja
„Opera za trzy grosze” Bertolta Brechta z muzyką Kurta Weilla to adaptacja „Opery żebraczej” z 1728 roku, angielskiego poety Johna Gaya. Brecht przeniósł jej akcję do czasów mu współczesnych (koniec lat 20.), a bohaterami uczynił nędzarzy i bandytów z londyńskiego Soho. Czołową postacią jest Mackie Majcher – przestępca, który żeni się z Polly Peachum, córką króla żebraków. W najnowszej realizacji czas i miejsce akcji spektaklu to Berlin 1945. Chwila, w której widzimy Niemców, jako naród pokonany. To czas okrutny, kiedy państwa i prawa organizujące życie społeczne w formie do jakiej przywykliśmy przestały funkcjonować. W sytuacji po katastrofie, kiedy zdobycze cywilizacyjne zawiodły, a wartości przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, ludźmi kieruje desperacka chęć przetrwania. To świat głodu, niedostatku i niepewności jutra.
„Opera za trzy grosze” to nie tylko literatura, ale także słynne songi Kurta Weilla, które są integralną częścią tego dzieła. Nieśmiertelne kompozycje Weilla w idealny sposób korespondują z tekstem Brechta, wchodząc na stałe do kanonu muzycznego. Straszny song o Mackie Majchrze stał się ikoną, utworem rozpoznawanym i interpretowanym na nowo przez wielu artystów.
