Producentami serialu są Teatr Łaźnia Nowa z Krakowa oraz warszawski Teatr Imka.
„Klątwa, odcinki z czasu beznadziei” to pierwszy serial teatralny Strzępki i Demirskiego. Twórcy wybrali tę formę, uznając, że rozbudowana, podzielona na odcinki opowieść lepiej oddaje pulsującą i zmieniającą się codzienność, szczególnie w burzliwych, pod względem politycznym i społecznym, czasach.
„Serial umożliwia zbudowanie dużej, wielowątkowej opowieści. Uchwycenie podskórnego napięcia współczesnych czasów, urefleksyjnienie bieżących wydarzeń i wyciągnięcie z nich wniosków na przyszłość wymaga złożonej struktury, fabularyzacji, wzbogacenia opowieści o dygresje, zawrócenia czasowe” – uzasadnia wybór formy Paweł Demirski.
W czteroodcinkowym przedstawieniu znajdziemy także odniesienia do poetyki seriali amerykańskich, ale i nawiązania do konwencji konkretnych tytułów, które z pewnością będą ucztą dla fanów serii „House of Cards” czy „American Horror Story”.
Utrzymane w konwencji political fiction i horroru przedstawienie pomyślane jest jako wielowątkowa opowieść demontująca mechanizmy rządzące historią. Pierwszy odcinek serii zatytułowany „Don’t mess with Jesus” pokazuje społeczeństwo, które straciwszy zaufanie do polityków i władzy zaczyna wierzyć w znaki i przepowiednie. W tym nietypowym spektaklu, artyści starają się zbudować obraz społeczeństwa, które zaczyna poważnie wątpić w sens i cel swojego istnienia. Społeczeństwa uwikłanego w sieć bezsensownych gier i daremnie szukającego wyzwolenia z klinczu podziałów i opozycji. By przeprowadzić ten eksperyment
i zbadać mechanizmy rządzące kreowaniem się politycznej świadomości, artyści wprowadzają ten prowizoryczny model społeczeństwa w stan kryzysu.
W ciągu jednej nocy w różnych okolicznościach umierają wszyscy posłowie. Społeczeństwo, pozbawione zwierzchniej władzy i rządu, musi na nowo odnaleźć się w sytuacji, gdzie pragnienie rewolucji czy żądza anarchii ścierają się z politycznymi aspiracjami i partykularnymi interesami niektórych grup społecznych. W momencie, w którym wiara w racjonalizm i zdrowy rozsądek zawodzi, ludzie zwracają się w kierunku mocy nadprzyrodzonych, klątw, przepowiedni, magicznych zaklęć… Przecież abstrakcyjne prognozy giełdowe i próby przepowiadania politycznej przyszłości mogą brzmieć równie surrealistycznie, co wróżby i proroctwa. Skoro wierzymy politykom, dlaczego mielibyśmy lekceważyć wyroki kart tarota?
„Taki jest punkt wyjścia. Te wydarzenia radykalnie zmieniają nie tylko układ sceny politycznej (bo w zasadzie nie ma już sceny politycznej), nie tylko nie pozwalają na polityczne rozgrywanie tragedii i żałoby, ale przede wszystkim sprawiają, że zdarza się coś, czego w demokracji parlamentarnej nigdy nie byliśmy w stanie doświadczyć: stwarzają miejsce na zaistnienie nowego porządku” – podkreśla autor scenariusza i dramaturg spektaklu, Paweł Demirski.
Teatr polityczny ma w Polsce długą tradycję, lata PRL to rozkwit teatru aluzyjnego, tworzącego rodzaj gry pomiędzy cenzorem a widzem. Widz głodny takiego komentarza szukał w teatrze wolności, poczucia wspólnoty. Od tamtego czasu wiele się zmieniło. Teatr nie pełni już roli ostatniego bastionu wolności, lecz stara się pełnić funkcję kontrolną wobec wszelkiego rodzaju patologii. Co więcej, ewolucja technologiczna i możliwość wykorzystania nowych mediów w teatrze, poszerzają wachlarz możliwości i pozwalają na wzajemne, sceniczne demaskowanie się pewnych społecznych i politycznych struktur.
Spektakle Strzępki i Demirskiego to z pewnością więcej niż teatr polityczny, a wybrana przez nich konwencja political fiction nie ogranicza się do sztywnych reguł gatunku. Artyści, w odróżnieniu od klasyków teatru aluzyjnego nie stosują już metafor do przemycania rewolucyjnych
i społecznie wstydliwych tematów. W każdym razie, nie tylko. Zamiast tego, bezczelnie i bez taryfy ulgowej atakują hipokryzję polskiego społeczeństwa, które z hurraoptymistycznym okrzykiem na ustach zachłysnęło się kapitalizmem i doprowadziło do rozwinięcia się jego najbardziej wynaturzonej formy. Nowy teatr polityczny jest manifestacją i odzwierciedleniem pokoleniowego niepokoju, zagubienia jednostki w obliczu burzonych i na nowo stwarzanych systemów wartości. Bardziej od nadużyć systemowych atakuje myślowe i emocjonalne stereotypy, powszechnie akceptowalne przez społeczeństwo.
Premiera serialu 14 marca 2014 roku w Łaźni Nowej w Krakowie i 19 marca w Teatrze Imka w Warszawie.
„Klątwa, odcinki z czasu beznadziei”
E01: „Don’t mess with Jesus”
reżyseria: Monika Strzępka
dramaturgia: Paweł Demirski
scenografia i kostiumy: Michał Korchowiec
muzyka: Jan Suświłło
wideo: Tomasz Michalczewski
obsada:
Klara Bielawka
Krzysztof Dracz
Dobromir Dymecki
Anna Kłos-Kleszczewska
Radomir Rospondek
Alona Szostak
Paweł Tomaszewski
Pierwszy odcinek zostanie pokazany w dniach 14-16 marca br. w Teatrze Łaźnia Nowa oraz
w dniach 19-21 marca w Teatrze Imka.
***
Teatr Łaźnia Nowa w Nowej Hucie to najmłodszy krakowski teatr, znajdujący się w wyremontowanych halach warsztatów szkolnych, posiadający dwie sceny, mogące pomieścić kilkuset widzów. Dyrektorem naczelnym i artystycznym Łaźni Nowej jest Bartosz Szydłowski. Wcześniejszą działalność teatru wyznacza kilkuletnia historia Stowarzyszenia Teatralnego „Łaźnia”, z którego Łaźnia Nowa się wywodzi. Podczas dziewięciu lat istnienia, Łaźnia Nowa wypracowała sobie solidną markę na polskim rynku teatralnym, wykreowała m.in.: Festiwal Teatralny Genius Loci, Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia i Festiwal Mrożkowski. Program Łaźni Nowej realizowany jest w oparciu o wymianę programową
z partnerami europejskimi, koprodukcje, autorskie projekty i współpracę z lokalną społecznością. Przedsięwzięcia łączą aktywność artystyczną i społeczną – w postindustrialnych halach odbywają się spektakle, festiwale, koncerty, wystawy, pokazy filmowe i multimedialne, spotkania i warsztaty. Projekty Łaźni Nowej realizowane są również poza budynkiem teatru: na ulicach, podwórkach i blokowiskach Nowej Huty.
***
Teatr IMKA jest artystycznym głosem pokolenia 40-latków. Powstał wiosną 2010 roku. W trakcie prób do spektaklu „Opis Obyczajów III” w zespole zrodziła się niepowtarzalna energia, potrzeba stworzenia miejsca dla istotnej i ciekawej rozmowy z widzami. Teatr IMKA jest przeznaczony dla szerokiej publiczności, która szuka w teatrze czegoś więcej niż bezrefleksyjnej rozrywki. IMKA daje szansę na spędzenie wieczoru w interesujący sposób - oprócz dobrej zabawy i śmiechu proponuje wybitną literaturę, która stawia ważkie pytania i prowokuje do głębszych przemyśleń. Znakiem szczególnym wszystkich spektakli jest znakomite aktorstwo teatralne. Teatr mieści się w przedwojennej siedzibie międzynarodowej organizacji YMCA w budynku przy ulicy M. Konopnickiej 6. Nazwa Teatru i jego działalność wpisują się zatem w dawną tradycję Warszawy.
