,,Pan Tadeusz czyli Ostatni Zajazd na Litwie" z audiodeskrypcją i napisami

Teatr Poza Ciszą i Ciemnością
„Pan Tadeusz czyli Ostatni Zajazd na Litwie”
z audiodeskrypcją i napisami dla niesłyszących
11 maja 2013 r., godz. 18:00

Fundacja Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” i Fundacja Kultury bez Barier zapraszają widzów z niepełnosprawnością wzroku i słuchu do Narodowego Starego Teatru na dostosowany do ich potrzeb spektakl „Pan Tadeusz czyli Ostatni Zajazd na Litwie” Adama Mickiewicza w reżyserii Mikołaja Grabowskiego. Opatrzone audiodeskrypcją i napisami dla niesłyszących przedstawienie zostanie zaprezentowane 11 maja 2013 r. (sobota) o godz. 18:00 na Dużej Scenie przy ulicy Jagiellońskiej 1.

Zgłoszenia przyjmuje Anna Żórawska z Fundacji Kultury bez Barier: tel.: 22 486 96 42 wew. 4, e-mail: ania@kulturabezbarier.org

Punktem wyjścia przygotowywanej w Starym Teatrze inscenizacji jest nieustanne pielgrzymowanie Polaków do Polski – wyśnionej, wspaniałej, świętej, ale wciąż nieosiągalnej. Ta wędrówka pozwala na rytualne przeżywanie powrotu do źródeł wszelkiego dobra i piękna, przy wtórze żarliwych modlitw zanoszonych do nieba – czyli tej mitycznej Ojczyzny. Bohaterami spektaklu są współcześni pielgrzymi, którzy – wyśpiewując kolejne antyfony do Polski – odbywają podróż w głąb narodowej duszy.

Mikołaj Grabowski, reżyser

Projekt „Poza Ciszą i Ciemnością” został zainaugurowany przez Fundację Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” w 2008 roku. W jego ramach udało się do tej pory: udostępnić 49 spektakli w szesnastu polskich teatrach, przygotować audiodeskrypcje i napisy do 26 filmów, dostosować do potrzeb osób z niepełnosprawnością sensoryczną znaczną część ekspozycji Muzeum Powstania Warszawskiego, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Fryderyka Chopina i cztery sale Zamku Królewskiego w Warszawie, a także wydać z audiodeskrypcją i napisami dla niesłyszących osiem filmów, dostępnych w ogólnej sprzedaży na DVD, m.in. „Pokłosie” Władysława Pasikowskiego. W 2012 roku z projektu „Poza Ciszą i Ciemnością” wyrosła Fundacja Kultury bez Barier.

Adam Mickiewicz
Pan Tadeusz czyli Ostatni Zajazd na Litwie

reżyseria: Mikołaj Grabowski
scenografia: Jacek Ukleja
muzyka: Zygmunt Konieczny
adaptacja: Mikołaj Grabowski, Tadeusz Nyczek
reżyseria świateł: Michał Grabowski
kierownictwo muzyczne: Mieczysław Mejza
korepetycje wokalne: Barbara Siklucka
asystent reżysera: Zbigniew S. Kaleta
asystent scenografa: Katarzyna Kowalczyk

OBSADA:
UCZESTNICY PIELGRZYMKI wcielają się w następujące postaci:

SĘDZIA - Krzysztof Globisz

PODKOMORZY - Zbigniew Kosowski

ROBAK - Roman Gancarczyk

WOJSKI / MACIEK - Jan Peszek

GERWAZY - Tadeusz Huk

PROTAZY - Jerzy Święch

TELIMENA - Katarzyna Krzanowska

ZOSIA - Magda Grąziowska

TADEUSZ - Krzysztof Wieszczek

HRABIA - Krzysztof Zawadzki

PODKOMORZYNA - Aldona Grochal

WOJSZCZANKA - Monika Jakowczuk

RÓŻA - Paulina Puślednik

JANKIEL - Zbigniew W. Kaleta / Arkadiusz Brykalski

RYKOW / SKOŁUBA - Bogdan Słomiński

PŁUT - Marcin Kalisz

CHRZCICIEL - Juliusz Chrząstowski

KONEWKA - Andrzej Rozmus

SAK - Grzegorz Grabowski

BRZYTEWKA - Wojciech Trela

EKONOM - Łukasz Byczek (gościnnie)

Zespół muzyczny w składzie:

Tomasz Góra, Mieczysław Mejza – skrzypce, Jacek Kociuban – wiolonczela, Wacław Mulak – trąbka, Marek Pawlik – puzon, Jacek Wać – perkusja

Premiera: 2011-12-09 duża scena
Czas trwania: 3 godz. 15 min. (1 przerwa)

Produkcja: Narodowy Stary Teatr, Teatr Łaźnia Nowa, Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia - Purgatorio: pomniki polskie

„Myślenie o wystawieniu Panu Tadeusza było naturalną konsekwencją takich moich spektakli jak Pamiątki Soplicy według Rzewuskiego czy Opisy obyczajów według księdza Kitowicza. Z tym zamiarem nosiłem się dosyć długo i w końcu zdecydowałem się go zrealizować” – mówi Mikołaj Grabowski. „Przygotowując wraz z Tadeuszem Nyczkiem sceniczną adaptację epopei wyszedłem z założenia, które wynika z samej istoty utworu Mickiewicza. Zarówno w poszczególnych księgach, jak i w Epilogu znajdujemy bowiem liczne fragmenty na temat bolesnego poszukiwania utraconej ojczyzny. Zrozumiałe z emigracyjnej perspektywy zawołania: O Matko Polsko! Ty tak świeżo w grobie / Złożona – nie ma sił mówić o Tobie! czy też: Jedna już tylko jest kraina taka, / W której jest trochę szczęścia dla Polaka: / Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie / Święty i czysty, jak pierwsze kochanie – zamieniają Polskę w obiekt nieustającego, quasi-religijnego kultu. W tym znaczeniu Pan Tadeusz jest dla Polaków swego rodzaju Biblią. ”I tak był przez lata, nie tylko w dobie zaborów, postrzegany: „W najgłębszej istocie swej jest Pan Tadeusz poematem religijnym, jest kantykiem wiary w zwycięstwo nad złem, w zwycięstwo zarówno jednostkowe, jak zbiorowe, człowieka, jak narodu. (...) Naród polski nie ulegnie zatracie, zrzuci schorzałe narośle przeszłości, spełni swą misję, co więcej: ustrojem swym posłuży za wzór nadchodzącej epoce rozkwitu wolności i religii” – pisał w 1934 profesor Stanisław Pigoń.