„Berlin czwarta rano”

Katarzyna Zielińska, Kacper Kuszewski i ich taneczni partnerzy z programu „Taniec z Gwiazdami” Anna Głogowska, Rafał Maserak w mistrzowskim spektaklu. Odegrane śpiewająco, wytańczone z klasą i humorem.

Śląska premiera wydarzenia artystycznego, które wprowadziło sporo artystycznego fermentu w warszawskim środowisku artystycznym. Gwiazdorska obsada: Katarzyna Zielińska, Kacper Kuszewski, Anna Głogowska i Rafał Maserak.

„Berlin, czwarta rano” to spektakl muzyczny warszawskich teatrów ROMA i CAPITOL, inspirowany przedwojennym berlińskim kabaretem w reżyserii Łukasza Czuja. Szesnaście piosenek napisanych m.in. przez wybitnych twórców niemieckiego kabaretu: Friedricha Hollaendra, Mischy Spoliansky'ego, Kurta Tucholskiego wykonywanych jest przez Katarzynę Zielińską i Kacpra Kuszewskiego, znanych szerokiej publiczności z realizacji filmowych i telewizyjnych.

Inspirację dla przedstawienia stanowi atmosfera nasączonych dymem i absyntem knajp Berlina, Monachium, Wiednia i Zurychu, gdzie na początku XX stulecia kompozytorzy, poeci, pieśniarze i aktorzy stworzyli zupełnie nową formę sztuki: KABARET. Łącząc towarzyską zgrywę z poważną twórczością artystyczną, dali początek zjawisku, które całkowicie odmieniło piosenkę, teatr, literaturę, kulturę. Znaleźli dla siebie azyl, przestrzeń wolności, gdzie w nieskrępowany sposób mogli żartować i drwić z rzeczywistości, mogli wzruszać, a w końcu inicjować rewolucje artystyczne. To z piwnicy Cabaretu Voltaire wyszli dadaiści i surrealiści, wiele lat później z piwnic kabaretu francuskiego wyrośnie teatr absurdu. To w Piwnicy pod Baranami przez całe lata chronił się duch wolnej sztuki i mit krakowskiej bohemy. Kabaret to przecież nie tylko miejsce czy gatunek sztuki, to przede wszystkim „stan ducha”. Wszyscy zarażeni nim, naznaczeni ideą nocnych wariacji, stają się zupełnie innymi ludźmi. Mit kabaretu jest mitem innego życia, oderwanego od codziennych powinności, dziejącego się obok życia normalnego, na bocznym torze. W kabarecie wolno więcej, ale też żyje się tutaj szybciej i intensywniej. Artyści i widzowie znajdują się obok siebie na wyciągnięcie ręki, na rzut papierowym kotylionem. Aktorzy zmieniają maski i kostiumy, wcielają się w najdziwniejsze postacie, bawią się tożsamością płciową.

Kabaret to jednocześnie wielki tygiel muzycznych stylów i inspiracji - tak różny, jak różne są osobowości poetów i kompozytorów. A dla niemieckiego kabaretu pisali najlepsi: Kurt Tucholsky, Friedrich Holländer, Frank Wedekind, Mischa Spoliansky, Hugo Wiener, Joachim Ringelnatz, Marcellu Schiffer. W kabarecie występowały największe gwiazdy nie tylko teatru, ale i kina - Marlena Dietrich czy Kurt Gerron.

Twórcy przedstawienia wyruszyli w podróż ich tropem, w poszukiwaniu ducha tamtego czasu. Nie po to jednak, aby go rekonstruować, ale – ze współczesną wrażliwością muzyczną, własnymi emocjami - stworzyć własny remiks, wariację na temat. Sięgają do - coraz rzadziej obecnej dziś na scenach - piosenki literackiej, aby zatrzymać się wokół opowieści zapisanych w piosenkach, poszukać jej odbicia w dzisiejszym czasie. Punkt wyjścia to: dwoje aktorów, dwoje tancerzy, zespół muzyczny i nocna knajpa. Przy barze kłębią się namiętności, zza drzwi wyłaniają się nocne stwory, zawiedzeni kochankowie, mordercy. To miejsce, gdzie może zdarzyć się wszystko.