Jerzy Jarocki – reżyser, pedagog; absolwent Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie i studiów reżyserskich w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (GITIS) w Moskwie.
Jeden z największych reżyserów w historii polskiego teatru. Od debiutu w 1957 roku – „Balem manekinów” Brunona Jasieńskiego w Teatrze im. Wyspiańskiego w Katowicach – artysta zrealizował ponad sto przedstawień na scenach Polski i Europy. W 1962 roku rozpoczął etatową pracę w Starym Teatrze.
Najsilniejszy nurt wśród różnorodnych poszukiwań Jerzego Jarockiego stanowią inscenizacje literatury współczesnej. Niezapomniane, oryginalne interpretacje dramatów Witkacego, Gombrowicza, Mrożka i Różewicza wprowadziły tych autorów do teatralnego repertuaru. Styl Jerzego Jarockiego, oparty na głębokiej analizie tekstu literackiego, zegarmistrzowskiej precyzji pracy nad każdym detalem, żelaznej logice i perfekcyjnej kompozycji spektaklu, dopełnia niezwykła umiejętność pracy z aktorami. Profesor Jarocki (od 1966 roku wykładał w krakowskiej szkole teatralnej) uważany jest za wielkiego nauczyciela aktorskiego rzemiosła. Wychował wiele pokoleń najwybitniejszych przedstawicieli tego zawodu. Aktorzy Starego Teatru do dzisiaj uważają Go za swojego Mistrza.
W Starym Teatrze zadebiutował „Zamkiem w Szwecji” François Sagan. Jego legendarne inscenizacje należą do najwybitniejszych osiągnięć naszej sceny. Pamiętne, obsypane nagrodami, przedstawienia – „Tango”, „Garbus”, „Portret Mrożka”, „Fizycy” Dürrenmatta, „Matka”, „Szewcy” Witkacego, „Wyszedł z domu”, „Moja córeczka” Różewicza, „Zmierzch” Babla, „Cymbelin” Shakespeare’a, „Wiśniowy sad”, „Trzy siostry” Czechowa, „Proces” Kafki, „Rewizor” Gogola, „Życie jest snem” Calderóna de la Barca, „Sen srebrny Salomei” Słowackiego, „Ślub” Gombrowicza – na trwałe zapisały się w historii polskiego teatru. W trudnym czasie stanu wojennego powstał niezwykły w swej moralnej wymowie spektakl „Mord w katedrze” Eliota grany w Katedrze Wawelskiej. Artysta realizował też spektakle według własnych scenariuszy: „Sen o Bezgrzesznej” (napisany wspólnie z Józefem Opalskim) oraz „Grzebanie” według Witkacego. W 1997 roku we współpracy z Andreasem Wirthem przygotował monumentalną inscenizację „Fausta cz. I” Goethego. W 2002 roku reżyser zmierzył się ponownie, po ponad trzydziestu latach, z tekstem „Szewców” Witkacego, dokonując adaptacji dzieła. Spektaklem, zatytułowanym „Akt III według Szewców”, Jerzy Jarocki udowodnił niezwykłą przenikliwość i aktualność wizji Witkacego, zdarł patynę czasu i krytycznoliterackiego zaklasyfikowania twórcy, oddając go teraźniejszości.
Profesor Jerzy Jarocki jest laureatem licznych nagród i odznaczeń, wśród nich najważniejszych w teatralnej hierarchii nagród imienia Leona Schillera (1967) i Konrada Swinarskiego (1977), a także Wielkiej Nagrody Fundacji Kultury (2006) oraz Złotego Medalu Gloria Artis (2007). W 2012 roku redakcja tygodnika „Polityka” przyznając doroczne Paszporty uhonorowała twórcę nagrodą specjalną przyznaną za „konsekwentne tworzenie teatru wierzącego w słowo dramatu i inteligencję widza, teatru, w którym odbijają się najważniejsze problemy naszych czasów. Za realizację największych sztuk klasyków polskiej i światowej dramaturgii, które weszły do historii teatru. Za stworzenie wzoru reżyserii, w której liczy się rzadko spotykana na polskich scenach dyscyplina intelektualna i formalna. Za ukształtowanie aktorskich talentów i karier, bez których polska scena byłaby uboższa.”
(tekst: Elżbieta Bińczycka)
