Kwaśna Betty na życiowej „Wyprzedaży”, czyli „Dwa Monologi” w Teatrze Druga Strefa.

Pisać można długo i rozwlekle, ale ja polecam zobaczyć to na własne oczy.Teksty Weskera zostały przedstawione w bardzo ciekawy sposób nie tylko za sprawą aktorek, ale także całej inscenizacji.

Przed końcem roku teatr Sylwestra Biragi może pochwalić się premierą Dwóch monologów. Autor monodramów − sir Arnold Wesker należy do przedstawicieli brytyjskiego nurtu kitchen-sink drama, prężnie rozwijającego się w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Ogólnie rzecz ujmując, określenie to odnosi się do sztuk poruszających problemy klasy robotniczej, o bardzo naturalistycznym tle rozgrywającej się akcji, zazwyczaj pozbawionych fabuły i skupiających się na określonym wycinku życia bohaterów. Tak mniej więcej można scharakteryzować Dwa monologi, składające się z Wyprzedaży i Co się właściwie stało z Betty Lemon.

Jako, że oba mają różną tematykę, ciężko jest je ze sobą porównywać.

Oczywiście można próbować odnaleźć ich wspólny mianownik (np. płeć bohaterek, samotność, rozczarowanie otaczającą rzeczywistością), ale chyba lepiej prezentują się odbierane jako autonomiczne dzieła. Każdy na swój sposób poruszający i prowokujący do chwili zastanowienia się nad kondycją dzisiejszych jednostek.

Wyprzedaż z Hanną Konarowską w roli głównej wypełnia pierwszą częśćspektaklu. Kreowana przez nią Stephanie to trwająca w rutynie codzienności nauczycielka, która każdego dnia pędzi z pracy do domu (nigdy się nie spóźnia), żeby przygotować mężowi obiad. Lekko znerwicowana kura domowa wpada na scenę i zaczyna rytualną krzątaninę wśród kuchennych sprzętów. Nakrywając do stołu, znajduje list od swojej drugiej połowy, z którego dowiaduje się, że rzeczona połowa znalazła sobie nową połowę. No i teraz dopiero zaczyna się zabawa.

Jest rozpacz, zdziwienie, szaleńczy śmiech przez łzy, myśli mordercze o zabarwieniu sadystycznym, totalne oszołomienie − czyli wszystko, co zazwyczaj towarzyszy takim zawirowaniom życiowym. Mogłoby się wydawać, że jest to temat oklepany i pokazywany na miliony różnych sposobów. Jednak Wesker, za sprawą Hanny Konarskiej, broni się przed tymi zarzutami. Na scenie widzimy autentyczną rozpacz kobiety porzuconej. Aż człowiekowi przychodzi na myśl głupi pomysł, żeby wstać z krzesła i pocieszyć tę rozbitą w drobny mak Stephanie.

Jeśli chodzi o Co się właściwie stało z Betty Lemon to sprawy przedstawiają się trochę inaczej. Betty grana przez Halinę Chrobak jest przykutą do wózka panią w podeszłym wieku, która wspomina swoje życie. Prowokuje ją do tego wiadomość o zdobyciu tytułu „Niepełnosprawnej Kobiety Roku”. Przygotowując przemówienie, wtajemnicza widza w swój świat. Świat samotności, obłudy, przegranych ideałów, rozczarowania ludźmi (nawet własną córką) i całą resztą. Bohaterka jest „wyszczekana” i nie przebiera w słowach, ale pod całą tą goryczą i jadem kryje się wewnętrzny bunt jednostki przeciwko porządkowi społecznemu. Lady Lemon była socjalistką, teraz jest tylko kolejną rozczarowaną życiem osobą. No bo przecież nie tak miało być...

Pisać można długo i rozwlekle, ale ja polecam zobaczyć to na własne oczy.

Teksty Weskera zostały przedstawione w bardzo ciekawy sposób nie tylko za sprawą aktorek, ale także całej inscenizacji. Druga Strefa nie jest dużym teatrem, dlatego konieczne jest kreatywne wykorzystywanie każdej wolnej przestrzeni. Wpływa to na klimat spektaklu, ponieważ widownia jest intymnie blisko aktorów. W przypadku Dwóch monologów jest to ważne z punktu widzenia odbioru treści. Stephanie ma zaaranżowane małe mieszkanie (podczas monodramu gotuje się obiad) natomiast Betty jeździ wózkiem inwalidzkim po szpitalnym korytarzu (a może jednak jest w domu starców?). Jeśli nie dla samej treści czy specyficznej scenografii, to na pewno dla kunsztu Haliny Chrobak warto jest odwiedzić Drugą Strefę. Jej występ jest naprawdę wart obejrzenia. Serdecznie Zapraszamy!

Kinga Warszawska / Nisza Teatralna

Dwa monologi