Kolejne omówienie spektaklu „Osąd” w ramach projektu Nisza Teatralna. Tym razem o swoich wrażeniach opowiada Justyna Białogłowicz.
Skierowany na zmysłowe doznania tryptyk z pewnością spełnia swoją rolę. Każdy ze zmysłów, atakowany milionem impulsów, a poprzez przemożną chęć widza, by nie uronić ani kropli przekazu, odkrywane zostają nowe wrażenia, niemal „między-zmysłowe”. Wielowymiarowość przekazu opiera się na przetasowaniu światła, dźwięku i mistrzowskiej pantomimy. Doświadczamy mistrzowskiej ekspresjii, którą władają najbardziej ludzkie, czyli nieokiełznane emocje. Geniusz scenografii polega na ukazaniu „ponadprzestrzeni”, której nie znamy z doświadczenia, w której człowiek wydaje się obcy i zagubiony.
Znalezienie siebie w tej niezwykłej inscenizacji, tak wyraźnie kreślącej ludzką naturę na płaszczyźnie domniemanych przez religię, filozofię i tradycję dróg. Bezsprzecznie dotykane są kwestie religijne, co nadaje spektaklowi wielowymiarowości już w założeniu i stawia każdego człowieka, którego cechuje unikatowa wiara i postrzeganie Boga, w pozycji interpretatora subiektywnego. Ile percepcji, tyle interpretacji.
W całości dostrzegamy przede wszystkim przeciętność, ułomność jednostki oraz jej powtarzalność. Cześć ostatnia z pewnością służy jako dobry klimaks burzy nastrojów i emocji wywołanych u widza. Wydawałoby się, że jest najprostsza w przekazie i treści, ale jednocześnie niewątpliwie najbardziej bogata w wyraźnie zapadające w pamięć elementy. Brak przesycenia treścią, wyraźnie zamierzona melancholia w ruchu daje publiczności czas na rozwój wrażeń, kontemplację. W ostatnich minutach spektaklu znajduje się miejsce na indywidualizm jednostki, co dostarcza ziarenka nadziei.
Poszukiwanie chronologii linków w przedstawieniu, które okażą się jednoznaczne, jest bezskuteczne. Trzy obrazy: Jerzego Kaliny, Pawła Passiniego i Leszka Mądzika są jak magnesy cały czas zmieniające położenie względem siebie. Wchodzimy w różne poziomy metafizyki, formy, od elementów budzących oczywiste skojarzenia po zagmatwane i trudniejsze do jednoznacznego zinterpretowania niuanse.
W spektaklu „Osąd” zestawienia tego, co ludzkie, z tym, co rozgrywa się poza naszą świadomością, zmuszają do głębszych refleksji. Stale narastają kolejne pytania: czy jesteśmy w stanie pojąć istotę Sądu Ostatecznego? Wiedzieć, co zostanie nam zaliczone na korzyść naszego wiecznego szczęścia, a co nie? Czy jesteśmy w stanie butnie stwierdzić, że wiemy, gdzie podąża ludzka droga ? Czy czeka nas los optymistyczny, czy też nie? Jakiś nas przecież z pewnością czeka…
Justyna Białogłowicz
więcej na:
www.pantomima.wroc.pl
