Nagroda O 2018 – ogłoszenie nominacji
12 lutego 2018 roku ogłoszono listę nominowanych do Nagrody O 2018, która przyznawana jest przez O.pl Polski Portal Kultury w siedmiu kategoriach: sztuki wizualne i fotografia, literatura, teatr, muzyka, film, architektura, design.
Kolejna edycja Nagrody O została rozpoczęta z nadzieją, że wyróżnione przez O.pl osobowości – działający indywidualnie artyści, kolektywy twórcze czy organizatorzy życia kulturalnego – zyskają szansę rozgłosu, a dzięki temu nowe możliwości realizowania swoich zamierzeń. Szczególne znaczenie w procesie przyznawania Nagrody O mają postawy, które wykraczają poza metaforyczne „centrum” i dystansują się od wiodących strategii i kulturalnych mód. Jednocześnie kryterium niezmiennym oceny Laureatów pozostaje wysoki poziom artystyczny i intelektualny ich twórczości.
Laureaci Nagrody O zostaną ogłoszeni 19 lutego 2018 roku.
LISTA NOMINOWANYCH DO NAGRODY O 2018:
LITERATURA
1. Małgorzata Łukasiewicz, Pięć razy o przekładzie, Wydawnictwo Karakter
Małgorzata Łukasiewicz, wybitna tłumaczka, krytyczka i eseistka, która wzbogaciła polską scenę czytelniczą o dzieła W.G. Sebalda, Hermana Hessego, Hansa-Georga Gadamera czy Jürgena Habermasa, w Wydawnictwie Karakter dzieli się z nami zbiorem błyskotliwych esejów poświęconych przekładowi. Mówi o nim w pięciu krótkich formach, każdej skupionej wokół tłumaczeniowych pryncypiów: czym jest przekład, jaką rolę pełni tłumacz, jaki związek ma myślenie o przekładzie z myśleniem o literaturze. Łukasiewicz pisze o dylematach i paradoksach pracy tłumacza potwierdzenia szukając w doświadczeniu swoim i innych specjalistów. Robi to pięknie, i mądrze. Za to i za przybliżenie czytelnikom znaczenia przekładu otrzymuje naszą nominację.
2. Monika Bobako, Islamofobia jako technologia władzy. Studium z antropologii politycznej, Wydawnictwo Universitas
Monika Bobako jest doktorem filozofii i adiunktem w Pracowni Pytań Granicznych Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W nominowanej książce bada genezę ruchów antyislamskich i historyczne tło tej niechęci, w niezwykle przenikliwy sposób rozpoznając jej współczesny kontekst symboliczny, społeczny i polityczno-ekonomiczny. Pojęcie „islamofobii” proponuje rozumieć jako konstytutywne dla ekonomicznych podziałów, tytułowe narzędzie władzy. Zbitkę o tak niewyraźnych konturach i wyrastającą z tak różnych przesłanek, że z łatwością operacjonalizowaną we współczesnej debacie politycznej. Symptomy antyislamskiej niechęci i sposoby konstruowania symbolicznej obcości autorka ogląda w soczewce mechanizmów antysemityzmu. Rozpoznaje także progresywistyczną wersję islamofobii – perspektywę, która w islamie dostrzega już nie tyle religijny ekstremizm, co zagrożenie dla liberalnych wartości zachodniego świata. Książka jest więc ostatecznie próbą wypracowania nowego języka do mówienia o świecie religijnie i etnicznie zróżnicowanym, który w obliczu geopolityki ostatnich lat uległ znacznemu (faktycznemu, choć czasem i fantomowemu) zacieśnieniu; pozycją niezwykle aktualną i potrzebną.
3. Anna Król, Wszystko jak chcesz. O miłości Jarosława Iwaszkiewicza i Jerzego Błeszyńskiego, Wilk & Król Oficyna wydawnicza
Historię miłości do Błeszyńskiego Iwaszkiewicz opisywał już w swoim Dzienniku, w książce Anny Król uczucie między mężczyznami podglądamy jednak przez szczeliny skali rozpiętej między romansem a tragedią. Jerzego Błeszyńskiego kochali wszyscy – kobiety, mężczyźni, nasz niepoprawny romantyk, Iwaszkiewicz. Być może to stanowi o największej przełomowości pozycji, która poznając nas z dotąd niepublikowanymi listami tych dwojga, rzuca nowe światło na samego pisarza: wrażliwego oszukanego. Za poruszającą historię miłości dwóch mężczyzn, która trwała nawet po odkryciu piętrowych kłamstw rządzących ich związkiem, książka otrzymuje naszą nominację.
FILM
1. Natalia Gruenpeter, A jak Araki, Instytut Filmowy Silesia Katowice
Natalia Gruenpeter i Instytut Filmowy Silesia Katowice zaserwowali nam monografię przedstawiającą postać, w Polsce niedocenionego i nierozpoznanego, Gregga Arakiego – kalifornijskiego reżysera i przedstawiciela nurtu New Queer Cinema; znanego z tworzenia światów wyolbrzymionych, fascynacji kulturą młodzieżową i odkrywania seksualności wymykającej się społecznym normom. Wściekle różowa książka z twarzą Amy Blue, bohaterką filmu The Doomed Generation, zorientowana została według pierwszych liter alfabetu, a kolejne rozdziały (A – Autor w Ameryce, B – Bunt, C – Czułość...) składają się na spójny obraz twórcy i jego filmowej działalności. Pozycja otrzymuje naszą nominację za dogłębne rozpoznanie i kompleksowe przedstawienie sylwetki reżysera polskiej publiczności.
2. Maja Chiara Faber, Festiwal Filmu Awangardowego Lava
Lava Festival to wydarzenie, które w najbardziej adekwatny – eksperymentalny sposób – uczciło stulecie sztuki awangardowej. Podczas festiwalu przypomniano twórczość pionierki amerykańskiej awangardy filmowej, Mai Deren; zaprezentowano jej filmy krótkometrażowe wraz z muzyką skomponowaną specjalnie na tę okazję. Druga część wydarzenia miała charakter eksperymentalny: przegląd filmów konkursowych, które oceniał m.in. Józef Robakowski, performance Zuzanny Bartoszek czy pokaz mody Tomasza Armady dopełniony występem Siksy. Jak widać, dyrektorka artystyczna festiwalu, Maja Chiara Faber, zaprosiła nazwiska, o których było później głośno nie tylko w alternatywnym świecie sztuki. Lava Festival został wyróżniony za stworzenie miejsca przyjaznego eksperymentom, nie tylko filmowym, oraz za promowanie prawdziwie niezależnych artystów.
3. Łukasz Ronduda (reżyseria), Robert Bolesto (scenariusz), Serce miłości, Gutek Film, 2017
Twórcy filmów o artystach muszą sprostać wielu trudnym zadaniom: unikać patosu, budowania heroicznych narracji czy tworzenia historii bazujących na schemacie niedocenianego za życia artysty-odszczepieńca. Serce miłości w reżyserii Łukasza Rondudy i ze scenariuszem Roberta Bolesty omija szerokim łukiem pułapki, które towarzyszą tego typu przedsięwzięciom. O ile pierwowzory głównych bohaterów filmu, Wojciech Bąkowski (Jacek Poniedziałek) i Zuzanna Bartoszek (Justyna Wasilewska) to persony znane w środowisku artystycznym – dodajmy, że wciąż stąpają po ziemi – tak dla ogółu społeczeństwa stanowią raczej niewiadomą. W tym miejscu należy zaznaczyć i przy okazji odetchnąć, że nie mamy do czynienia z filmem biograficznym, a przedstawieniem wycinka życia i ukazaniem relacji dwóch nietuzinkowych osobowości. Obserwujemy miłość w ujęciu ekstremalnym, ale przez to – paradoksalnie – jakże prawdziwym. Oprócz uczucia jako twórczej destrukcji, nieodłączną częścią egzystencji bohaterów jest sztuka, a ta jest czymś mało egzotycznym i po prostu łączy się z życiem. Nominujemy do Nagrody O Łukasza Rondudę za śmiałe wkroczenie do polskiej kinematografii na własnych zasadach oraz Roberta Bolestę za stworzenie bezpretensjonalnej historii o sztuce i miłości – tematach podniosłych, ale jednocześnie dziwnie zwyczajnych.
SZTUKI WIZUALNE & FOTOGRAFIA
1. Michał Grzegorzek, Karol Radziszewski, Wojciech Szymański, Dziedzictwo, Festiwal Pomada
Kuratorzy wystawy towarzyszącej queerowemu festiwalowi Pomada w Warszawie zwrócili uwagę na dziedzictwo tych, których zabrakło w krakowskim zestawieniu pod znakiem #. Bohaterami Dziedzictwa byli między innymi Maria Konopnicka, Karol Szymanowski, Emilia Plater, czyli postaci nieheteronormatywne. Zarówno wspomniani historyczni bohaterowie, jak i współcześni twórcy zostali przedstawieni przez pryzmat społeczności LGBTQ. Michał Grzegorzek, Karol Radziszewski, Wojciech Szymański zostali wyróżnieni przez redakcję O.pl za oddanie głosu mniejszościom seksualnym oraz wprowadzenie pominiętych kwestii do debaty na temat polskiego dziedzictwa.
2. Diana Lelonek, Liban i Płaszów – nowa archeologia, Miesiąc Fotografii w Krakowie
Diana Lelonek jest artystką interdyscyplinarną, która zrealizowała w 2017 roku kilka ciekawych projektów. Na wyróżnienie zasługuje przede wszystkim wystawa Liban i Płaszów – nowa archeologia zrealizowana w ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie. Artystka przeniosła do galerii archeologiczne i scenograficzne artefakty znalezione w kamieniołomie Liban i miejscu dawnego obozu koncentracyjnego w Płaszowie, dające niejednoznaczny ślad ludzkiej działalności na tych terenach. Lelonek tworzy instalacje wykorzystując organiczną materię. W swojej twórczości porusza bardzo ważne, a często ignorowane, tematy związane z ochroną środowiska i pozycją człowieka w przyrodzie.
3. Zespół naukowy, Ośrodek Badań nad Awangardą działający przy Uniwersytecie Jagiellońskim
Ośrodek Badań nad Awangardą jako samodzielna jednostka badawcza działa od 2016 roku przy Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zespół naukowy współtworzy serię awangarda/rewizje w Wydawnictwie Uniwersytetu Jagiellońskiego, organizuje cykliczne odczyty i konferencje międzynarodowe (The Avant-Garde: Aesthetic Strategies and Participatory Art). Prace Ośrodka koncentrują się na historii, teorii i praktyce awangard Europy Środkowo-Wschodniej, w bezprecedensowy sposób ujmując pojęcie awangardyzmu – nie jako, lub nie tylko jako, zjawiska przynależnego pierwszej połowie XX wieku, ale opartego na eksperymencie pojęcia ahistorycznego; fenomenu organizującego poszukiwania społeczno-polityczne i artystyczne, który kształtuje obraz współczesnej kultury. Ośrodek Badań nad Awangardą otrzymuje naszą nominację za zaangażowanie w pracę nad kompleksowym ujmowaniem sztuki awangardowej i eksperymentalnej oraz systematyczne wypełnianie luk w polskim dyskursie naukowym w tym zakresie.
TEATR
1. Marcin Chlanda za scenografię do spektaklu Bolesław Śmiały, reż. Paweł Światek, Małopolski Ogród Sztuki
Marcin Chlanda do spektaklu Bolesław Śmiały w reżyserii Pawła Świątka zdekonstruował scenę Małopolskiego Ogrodu Sztuki w Krakowie. Zaaranżował scenę w teatralny ring, na którym rozgrywał się ponadczasowy konflikt władzy z kościołem. Widzowie spektaklu byli uczestnikami widowiskowego pojedynku wyjętego wprost ze scenografii dzisiejszej popkultury. Chlanda stworzył wizualną płaszczyznę demaskującą podłoże konfliktu o władzę, pieniądze i zagrożenia czyhające na tych, którzy dla przywództwa posuwają się o krok za daleko. Władza to nie zabawa – nieustannie pojawiające się widma miłości, demony konkurentów próbujące wytrącić z równowagi i bezustannie unoszące się ryzyko śmierci – przedstawione zostały przez Chlandę w sposób bardzo dosłowny.
2. Cykl Patrzymy Szerzej, MICET Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej
Cykl Patrzymy szerzej to odbywające się w Starym Teatrze spotkania i wykłady, stanowiące punkty wyjścia do dyskusji z widzami, artystami i ekspertami różnych dziedzin. Spotkania osadzone są w kontekście przemian artystycznych, kulturowych i społeczno-politycznych, mających na celu wymianę poglądów i poznania lepiej – w szerszej perspektywie – wszystkich tych propozycji repertuarowych Starego Teatru, które mają wpływ na proces odbiorczy widza i dotykają aktualnych wydarzeń. Nominujemy pomysłodawców cyklu Patrzymy szerzej za odwagę powołania do życia przestrzeni wymiany myśli, w której uczestnicy spotkań nie krępują się dyskutować i prezentować swoje poglądy.
3. I edycja Festiwalu Scenografii i Kostiumów Scena w Budowie
Zamysłem twórców Festiwalu Scenografii i Kostiumów Scena w Budowie było zwrócenie uwagi na istotną rolę jaką scenografia i kostium odgrywają w przestrzeni teatralnej, w której nie są one jedynie czymś wtórnym – tłem, „dekoracją” i opakowaniem dla gry aktorskiej, ale stają się przede wszystkim integralną częścią spektaklu, której sens istnienia na scenie kształtuje tak tekst, jak i idee przekazywane przez reżysera. Festiwal powstał, aby docenić i wskazać ważność pracy scenografów i kostiumografów, a także, by uznać ich kunszt w tworzeniu pełnych nowatorstwa rozwiązań przestrzennych. Temu też służył konkurs, w którym nagradzano najlepsze spektakle sezonu. Pomysłodawcom Sceny w Budowie zależało również na tym, by festiwal stał się miejscem spotkań plastyków teatru oraz platformą służącą do wymiany myśli i doświadczeń dotyczących różnych dziedzin sztuki teatralnej. Nominujemy zatem twórców Festiwalu za mądre przyczynienie się do skierowania wzroku krytyki teatralnej i zwykłych widzów na doniosłość jaką scenografia i kostium niesie w budowaniu wizji artystycznej, a także za docenienie tej warstwy widowiska, która niekiedy może powiedzieć więcej niż niejeden tekst literacki.
MUZYKA
1. Noise for Refugees
Noise for Refugees powstało z frustracji i bezradności spowodowanej biernością polskiego rządu wobec kryzysu migracyjnego. Mateusz Romanowski i Bibii Żbikowska postanowili działać – chcąc zapewnić uchodźcom pomoc materialną zorganizowali kilka charytatywnych koncertów. Noise for refugees obecnie tworzone jest już nie przez duet, ale grupę ludzi: Karolinę Pyzel, Krzyśka Sarosiaka, Magdę Korzenicką, Magdę Stefaniak oraz kilkanaście innych osób. Wszyscy obracają się w środowisku muzycznym, dlatego naturalnym wydało im się stworzenie małego festiwalu. Początkowo niewielka inicjatywa wyszła poza samą Warszawę i koncerty odbywają się regularnie w największych polskich miastach. Noise for Refugees to dziś koncerty polskiej niezależnej sceny muzycznej, z których dochód w całości przeznaczany jest na Aid Delivery Mission – serbską, oddolną inicjatywę, niosącą podstawową pomoc uchodźcom na granicy serbsko-węgierskiej w Suboticy, gdzie poza oficjalnymi obozami żyje nawet do tysiąca osób. Za umiejętność przekucia sfrustrowania w działanie zespół NFR otrzymuje naszą nominację.
2. Siksa, całokształt twórczości
Siksa to jedna z najbardziej radykalnych i kontrowersyjnych współczesnych polskich artystek. Jej występy to połączenie manifestacji, punkowego koncertu i performansu. Z koncertu na koncert jej brutalna, lecz niezwykle potrzebna szczerość, uderza coraz silniej w najbardziej skostniałe patriarchalne środowiska. Jej występy dogłębnie analizują polską mentalność – Siksa nie owija w bawełnę, bezkompromisowo reaguje na to co ją oburza. Jest głosem, a właściwie krzykiem swojego pokolenia, które staje się coraz bardziej świadome i ma coraz większą siłę i odwagę do buntu. Nie angażuje się w politykę, ale jej twórczość stanowi bardzo jasny ideowy manifest; czerpie z różnych źródeł, od punkowych tradycji, po teatr i literaturę. Siksę nominujemy za odwagę i bezkompromisowość – jak mówi artystka: sorry, teraz tak wygląda punk.
3. Share Now.New Media&Music
To jedno z pierwszych tego typu działań w Polsce – konferencja skierowana do branży muzycznej, która odpowiada na potrzeby związane ze świadomym wykorzystaniem potencjału nowych mediów do promowania polskiej muzyki w kraju i za granicą. Pierwsza edycja prezentowała projekty oraz przedstawicieli branży muzycznej z krajów słowiańskich i nadbałtyckich. Konferencji towarzyszyły warsztaty prowadzone przez ekspertów z zakresu znajomości nowych mediów, wykorzystania nowoczesnych źródeł do promocji własnej twórczości, wzmacniania kompetencji menadżerskich oraz networkingowych. Share Now to także seria koncertów, młodych wykonawców pochodzących z krajów nadbałtyckich, którzy osiągają sukcesy dzięki zintegrowanym działaniom online. Gwiazdą tegorocznej edycji była Kedr Livanskiy – objawienie rosyjskiej elektroniki. Festiwal otrzymuje naszą nominację za rozpoznanie dobrej, elektronicznej muzyki, która powstaje nie tylko na Zachodzie i umiejętne wyczucie chwili w propozycjach dla muzyków i rynku muzycznego.
ARCHITEKTURA
1. Fundacja Czas Wolny
Fundacja Czas Wolny, założona przez aktywistkę Joannę Waldorff, związana jest z krakowskim Zabłociem. Do końca lat 90. poprzemysłowa dzielnica była postrzegana jako peryferyjna część miasta, do której nie zapuszczają się porządni ludzie. Od tamtego czasu zmieniło się wiele, a Zabłocie dorobiło się miana dynamicznie rozwijającej się części Krakowa, ale też miejsca, w którym ścierają się ze sobą przeciwieństwa. Deweloperskie inwestycje i grodzone apartamentowce sąsiadują tu z punkowym Warsztatem czy Telpodem – postpeerelowskim gmachem-zombie. Losy tego drugiego są zresztą emblematyczne dla stopniowo gentryfikującej się dzielnicy. Jeszcze kilka miesięcy temu skolonizowany przez artystów i lokalnych przedsiębiorców, po wykupieniu przez nowego właściciela zamieni się w akademik o podwyższonym standardzie. Magistrat wydał również zgodę na wycinkę 56 drzew rosnących w otoczeniu budynku. Fundacja Czas Wolny jako jedna z pierwszych zawetowała tę decyzję, ale to tylko wierzchołek jej działań. Z innych projektów fundacji warto wspomnieć starania – a właściwie boje – o utworzenie parku Stacja-Wisła (we współpracy z Zarządem Zieleni Miejskiej), ale ujęły nas również jej kameralne inicjatywy aktywizujące mieszkańców Zabłocia, takie jak stworzenie mozaiki na ogrodzeniu Centrum Filmowego Kraków, wymiany książkowe czy szydełkowanie sweterków dla drzew w ramach akcji Czas na upiększanie Zabłocia. Fundację Czas Wolny nominujemy do Nagrody O 2018 za prowadzenie niełatwej batalii o zieleń miejską, otwarcie na dialog z mieszkańcami Zabłocia i uświadomienie im wagi ich głosu w sytuacjach, które go wymagają.
2. Laboratorium Architektury LAB60+
„Kiedy jesteś piękny i młody i poruszasz się po mieście w wygodnych butach, pewnie nie zastanawiasz się nad swoją starością?” – czytamy w opisie jednego z konkursów organizowanych przez LAB60+. Pytanie to dotyka istoty problemu, który wkrótce stanie się wspólny dla nas wszystkich: do 2050 roku polskie społeczeństwo, zgodnie z raportem przygotowanym przez DESA, jedną z agend ONZ, znajdzie się w pierwszej piątce najstarszych w Unii Europejskiej. To ścisła czołówka, więc wypada ze stosownym wyprzedzeniem zastanowić się nad tym, czy jesteśmy w stanie spełnić potrzeby starzejącej się populacji. W tym kontekście powołanie do istnienia z inicjatywy Agnieszki Labus Laboratorium Architektury 60+ (LAB60+), pierwszej w Polsce fundacji oraz pracowni zajmującej się projektowaniem dla najstarszych, jest dla nas niezwykle istotne. Pierwszym ważnym projektem fundacji jest Obiektyw 60+, czyli gogle VR umożliwiające symulację postrzegania miasta przez osobę starszą. Dzięki symulacji projektanci i architekci mogą dowiedzieć się, w jaki sposób postrzega otoczenie osoba chora na zaćmę czy mająca problemy z poruszaniem się. Nominujemy LAB60+ za przetarcie szlaku rzadko uczęszczanego przez projektantów i architektów oraz za empatię i myślenie o przestrzeni publicznej jako o rzeczywistym dobrze wspólnym.
3. Fundacja Wspólnie – LafargeHolcim, projekt Przygarnij przestrzeń
Uwaga architektów, urbanistów i projektantów powędrowała wreszcie w stronę mniejszych miejscowości. Projekt Przygarnij przestrzeń, opierający się na formule warsztatów urbanistyczno-architektonicznych, narodził się w 2016 roku, a jego kolejna, druga już edycja, zakończy się w III kwartale 2018 roku. Pomysłodawcy przedsięwzięcia wyszli z założenia, że w każdej miejscowości istnieją przestrzenie publiczne, które nie przyciągają ludzi. Mieszkańcy są w stanie intuicyjnie je wskazać, ale nie mają narzędzi, by je naprawić. Istotą projektu jest zatem współpraca lokalnych społeczności z zaproszonymi do przedsięwzięcia młodymi projektantami, którzy pracują pod czujnym okiem bardziej doświadczonego mentora. Dzięki temu możliwe są takie inicjatywy jak rewitalizacja blokowiska wraz z samorządem i mieszkańcami Małgoszcza, otwarcie terenu wokół remizy strażackiej dzięki zaangażowaniu Ochotniczej Straży Pożarnej i młodzieży w Siedlcu czy stworzenie miejsca spotkań na wyspie w Łabiszynie. Tym razem przygarnianie przestrzeni odbywa się w Sępólnie Wielkim, Szczepanowie oraz Bocheńcu. Nominujemy projekt Przygarnij przestrzeń do Nagrody O za dowartościowanie działań poza wielkomiejskimi ośrodkami i zwrócenie uwagi na niezwykle istotny fakt: architektura i przestrzeń publiczna nie mogą powstawać czy być kształtowane bez myślenia o ludziach i ich potrzebach.
DESIGN
1. Piotr Rypson, Czerwony monter. Mieczysław Berman – grafik, który zaprojektował polski komunizm, Wydawnictwo Karakter
Piotr Rypson nie tylko prezentuje czytelnikowi twórczość jednego z najważniejszych projektantów graficznych w Polsce, ale przede wszystkim jako pierwszy sięga po temat, który przez lata stanowił dla badaczy kłopot: zaangażowanie twórczości Mieczysława Bermana w komunistyczną propagandę. Temat, którego unikano i marginalizowano, niekiedy zaledwie dotykając przy okazji prezentacji działalności Bermana na polu fotomontażu. Opisując polityczne i ideologiczne tło twórczości projektowej Bermana, będące źródłem licznych kontrowersji, Rypson nie ocenia wyborów życiowych, a jedynie wybory artystyczne i to one są osią jego książki. Można powiedzieć, że Piotr Rypson jest tu pionierem – sięgając do „czerwonej” epoki projektowania graficznego, otwiera drzwi, które przez długi czas pozostawały zamknięte, a które – ze względu na wartość i znaczenie grafiki użytkowej tamtego czasu – należało w końcu otworzyć.
2. Andrzej Heidrich, Mateusz Machalski, projekt Bona Nova
Michał Machalski postawił przed sobą niezwykły cel. Rewitalizacja kroju Bona, zaprojektowanego w 1971 roku przez twórcę polskich banknotów – Andrzeja Heidricha, to przykład szacunku dla autorytetów oraz polskiego dziedzictwa typograficznego i projektowego, a przede wszystkim twórczego czerpania z nich – bo projekt Bona Nova to nie tylko nadanie Bonie cyfrowej formy, ale również wzbogacenie zestawu znaków i stworzenie jej nowych odmian – a wszystko z dbałością o kulturę typograficzną. W dobie zmieniającego się świata, ciągłego poszukiwania nowości, zespół Bona Nova pokazał, że możliwa jest twórcza, zespołowa i wielopokoleniowa współpraca z troską o dziedzictwo i otwartym spojrzeniem w przyszłość. Andrzej Heidrich, Mateusz Machalski, Leszek Bielski, Anna Wieluńska i Michał Jarociński, pracując nad projektem nowej Bony, przywrócili ją szerokiemu gronu użytkowników, udostępniając na wolnej licencji, rozpowszechniając i wzbogacając tym samym polską kulturę wizualną, czego najlepszym dowodem są już pierwsze realizacje projektowe z użyciem opracowanego kroju. Inicjatywie towarzyszy świetnie zaprojektowana publikacja dokumentująca przedsięwzięcie, która już teraz służy designerom i fascynatom typografii, oraz wystawa, do udziału w której zespół zaprosił polskich grafików, przyczyniając się do integracji środowiska i ukazując Bonę w nowej – artystycznej – odsłonie. Za to wszystko oraz za promowanie polskiej typografii – zespół dąży do zaistnienia Bony w środowiskach zagranicznych – nominujemy projekt Bona Nova do Nagrody O 2018.
3. Michał Chojecki, Oficyna Peryferie
Oficyna Peryferie w centrum swoich działań postawiła książkę samą w sobie jako sposób artystycznej wypowiedzi. Pasja do poligrafii jako rzemiosła i wysokiej klasy projekty przy jednoczesnym zastosowaniu przyjaznych środowisku technologii sitodruku i riso stały się wizytówką wydawnictwa. Jednocześnie poprzez bogatą ofertę warsztatów z zakresu technik druku, introligatorstwa, projektowania oraz DIY Oficyna Peryferie przyczynia się do rozpowszechnienia wiedzy sprawdzonej w działaniu i umożliwia skorzystanie z wieloletniego doświadczenia, ucząc samodzielnego i łatwego tworzenia publikacji bez wykorzystania zaawansowanych technologii. Nominujemy Oficynę Peryferie do Nagrody O 2018 za popularyzację książki artystycznej, druku w ogóle i technologii Riso w szczególności oraz za promowanie wysokiej klasy designu i edukowanie w tym zakresie społeczeństwa – zarówno w Polsce, jak i na arenie międzynarodowej.
