Pod koniec zeszłego wieku HBO zdobyło szturmem serca widzów (w dużej mierze płci pięknej, aczkolwiek panowie również przyznawali się do słabości względem czterech kobiet) serialem Seks w wielkim mieście. Każdy program TV, jaki otwieraliśmy, obowiązkowo zawierał informacje o nadchodzącym odcinku bądź plotki o jego aktorach. Było to praktycznie nieznośne, bo relatywnie cienka książeczka Candance Bushnell stała się podstawą historii o poszukiwaniu miłości… niekoniecznie tej uduchowionej. W pewnym momencie serial się skończył, a twórcy poszli dalej – i zaproponowali widzom dwa filmy, które miały dokończyć historię, a zostały uznane za jedne z najbardziej irytujących dokonań kinematografii XXI w.
Z drugiej strony nie była to już bezpośrednio wina samego HBO, którego decydenci wyraźnie potwierdzili posiadanie przysłowiowego nosa do dobrych tytułów. Zanim nadeszła Gra o Tron, o której za chwilę, ludzi zahipnotyzowały wampiry z Czystej Krwi. Historia mieszkańców małego miasteczka w Luizjanie, którzy niekoniecznie są żywi (w zasadzie nawet jeśli są żywi, to przy okazji posiadają cały wachlarz nietypowych umiejętności) stała się natychmiast hitem. W pewnym momencie jednak twórcy przesadzili i przeszarżowali z pomysłami, zmieniając literacki pierwowzór do tego stopnia, że serial zaczął znacząco różnić się od książki. O ile bowiem pozostawienie na prośbę fanów postaci Lafayette’a przy życiu było niewielkim problemem, o tyle nagromadzenie boginek, czarownic, wróżek, wampirów, wilkołaków i zmiennokształtnych przy jednoczesnym braku umiejętności uciągnięcia wszystkich wątków doprowadziło do zapadnięcia się całego serialu. Na to narzekają już, niestety, wszyscy – i bez wyjątku.
Bardziej konserwatywne podejście do fabuły bywa jednak również krytykowane. Koniec trzeciego sezonu Gry o Tronspotkał się z co najmniej mieszanymi reakcjami fanów. Ekranizacja „fantasy bez fantasy”, jak to niektórzy nazwali, stała się światowym fenomenem. O ile pewne nagięcia fabularne zostały wybaczone – trudno bowiem podążyć za podzieleniem historii bohaterów na dwa tomy tak, by miało to sens – o tyle literalne odwzorowanie krwawych godów wprawiło w osłupienie fanów, którzy nie czytali książki. Czy HBO popełniło grzech? Trudno powiedzieć – wygląda na to, ze i tak źle, i tak niedobrze, jak mówią.
Wydaje się, że najlepszą receptę na ekranizację książek znaleźli twórcy Hannibala. Zaczerpnęli motyw, uwspółcześnili fabułę Czerwonego Smoka i stworzyli nową jakość. Reżyserzy i scenarzyści od początku mówili, że nie ekranizują fabuły, ale czerpią z niej pełnymi garściami. W ten sposób zdjęli z serialu odium ekranizacji i… odnieśli sukces. Czy zatem to jest jedyna słuszna droga w tworzeniu takich seriali? Być może. Być może jednak jest to kwestia dobrej fabuły – bo przecież Gra o Tron mimo gigantycznego szoku, wciąż jest jednym z najbardziej oczekiwanych w przyszłych roku seriali. Może zatem trzeba po prostu zrobić coś dobrze? Tylko – co znaczy dobrze?
