nisza krytycznoliteracka

„Odpływamy jak nieparzyste wysepki”. O debiucie Jakuba Sajkowskiego

Tomasz Smogór · nisza krytycznoliteracka

Czytam ów tomik jako opowieść o człowieku, bólu, zmaganiu się z chorobą drugiego człowieka, a także wyalienowaniu.

Sen, literatura i inne śliskie sprawy (trzy uwagi)

Michał Domagalski · nisza krytycznoliteracka

Literatura zdaje się tylko ślizgać po rzeczywistości. Szukanie odpowiednich słów staje się tylko grą.

Nisza Krytycznoliteracka: Jakub Sajkowski

Nisza Krytycznoliteracka · nisza krytycznoliteracka

W styczniowej odsłonie zaprezentujemy „Ślizgawki" Jakuba Sajkowskiego.

Bez uszczerbku na zdrowiu wiersza

Dominika Ciechanowicz · nisza krytycznoliteracka

Język to potężna broń, myślę czytając „Wycieczki osobiste". Niedoświadczony użytkownik może zrobić sobie krzywdę albo przez przypadek pokaleczyć odbiorców; doświadczony użytkownik może naładować tę broń pociskami znaczeń i z...

Rafała Gawina „Wycieczki osobiste” – recenzja negatywna

Michał Słotwiński · nisza krytycznoliteracka

Długa, zimowa doba, na ten cel przeznaczona, nie pozwoliła mi dociec, czym jest poezja Rafała Gawina. Mogę za to z większą lub mniejszą precyzją określić, czym nie jest.

Najlepiej, żeby wiersz miał coś do zaoferowania

Jakub Antolak · nisza krytycznoliteracka

Z Rafałem Gawinem rozmawiał Jakub Antolak.

Notatki o debiucie Rafała Gawina

Marcin Sierszyński · nisza krytycznoliteracka

Wierzę w ten tom, gdy czytam „Antykwariat. Dom publiczny” czy „Ogniskowa. Skupiony wiersz dla Konrada Góry”. Wierzę, że są to istotne teksty. Może nie dla poezji polskiej w ogóle, ale dla pogrążonego w lekturze – najpewniej.

Nisza Krytycznoliteracka: Rafał Gawin

Nisza Krytycznoliteracka · nisza krytycznoliteracka

W grudniowej odsłonie Niszy Krytycznoliterackiej prezentujemy twórczość Rafała Gawina.

Wiedeński rozrabiaka

Nisza Krytycznoliteracka · nisza krytycznoliteracka

Mikromitologia bycia, polegająca na wgłębianiu się w tkankę życia i pasożytowaniu na niej w celu budowania idiomu, głębokiej mowy konstytuującej jestestwo, mnie i to, co wokół się przedstawia, co spotykam.

Mansztajn: koledzy, trup, króliczek

Paweł Paszek · nisza krytycznoliteracka

Bez sztucznych ogni. I dobrze, być może słusznie. Być może właśnie tak należy mówić.

• «
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• »