Leif - „Music for Screen Tests” - eksperyment muzyczno-wizualny

Muzyka to medium bardzo ulotne o ogromnym potencjale ilustracyjnym, który ujawnia się głównie przy konfrontacji z obrazem (nieme filmy bez muzyki byłyby mało atrakcyjne, a i współczesne bez niej nie mogą się za bardzo obejść). Nie jest więc niczym niezwykłym, że kompozytorzy często ilustrują muzycznie różne przedsięwzięcia wizualne. Zanim jednak przejdę do omówienia płyty wymienionej w tytule, poniżej kreślę kilka zdań niezbędnego wstępu celem uchwycenia właściwego kontekstu. 

Eksperymenty Warhola

W latach 1964–66 Andy Warhol poprosił wybrane osoby odwiedzające jego nowojorskie atelier „The Factory”, aby usiadły przed zamontowaną na statywie 16-milimetrową kamerą Bolex twarzą w jej kierunku. Podczas filmowania uczestnicy mieli siedzieć nieruchomo przez około trzy minuty. Reakcje na ten eksperyment (jak zagrać przed kamerą) sprawiają, że filmy te są niezwykle odkrywcze. Niektóre osoby płaczą, na twarzach innych widać skupienie, jeszcze inne emanują siłą osobowości. Powstałe nieme filmy znane są jako Screen Tests (testy ekranowe) były/są wyświetlane w zwolnionym tempie. Są uważane za coś na kształt nowego rodzaju portretu, niby nieruchomego, a jednak powoli poruszającego się. Warhol wyprodukował około 500 „testów ekranowych” z czego 472 przetrwało. 

Music for the Screen Tests

Z jednej strony rytmicznego, ocierającego się o stylistykę techno leftfield, z drugiej strony zaskakująco... melodyjnego (w odróżnieniu od klasycznego ambientu), mogącego w określonych warunkach wzbudzić nastrój refleksji. Niejednolita (wzajemnie przenikające się utwory korespondują z wybranymi Screen Tests, gdzie imiona uczestników eksperymentu są tytułami kompozycji) plama dźwiękowa jaka rozleje się leniwie przed słuchaczem dostarczy wielu wrażeń. Wyrazisty rytm nie pobudzi do podrygiwania, a ambientalna „melodia” może momentami sprawiać mylne wrażenie nostalgicznego „pobrzękiwania” (takie odczucie jest uzasadnione mając na uwadze wiek warhalowskich „testów”). Andy Warhol wszystko co malował/uwieczniał/przetwarzał traktował przedmiotowo, bez zbędnych emocji. Muzyka jaką raczy słuchaczy Leif może wydawać się w związku z tym „chłodna” w swym przekazie, ale całkowicie „wyprana” z emocji niejest.  Mimo współczesnych środków wyrazu nad wszystkim unosi się nieuchwytny duch artystycznej bohemy lat 60-tych. 

Muzyka skupienia

Czy muzyka Leif pomaga w utrzymaniu odpowiedniego skupienia na ilustrowanym dźwiękowo obrazie? Trudno stwierdzić. Udostępniony materiał nie zawiera części wizualnej (a szkoda). Nie uważam jednak tego za wielką stratę. Wystarczy nieco uruchomić wyobraźnię (co bardziej dociekliwi słuchacze mogą obejrzeć przykładowe Screen Tests na You Tube, choć nie odnoszą się one bezpośrednio do opisywanego wydawnictwa) i chłonąć. Chłonąć indywidualnie, niekoniecznie w kontekście Screen Tests. Najlepiej w skupieniu i... samotności. 

Grzegorz Cezary Skwarliński © 

Leif 

Music for Screen Tests 

Whities, 1.04.2020 

techno leftfield - mieszanka gatunków, których nie słychać w głównym nurcie techno: mniej basów (brak bębna), więcej „mroku”. Uchyla się od tempa 4/4 łącząc niecodzienną perkusję z inspiracjami płynącymi z gatunków takich jak trance, post-punk czy EBM. Ma bardziej psychodeliczny charakter i często odbiega od zakresu 125-135 bpm ocierając się o downtempo.  

Barbican Centre – centrum sztuki w śródmieściu Londynu, największe w swojej kategorii w Europie. W budynku odbywają się koncerty muzyki poważnej i rozrywkowej, spektakle, wystawy sztuki i projekcje filmów. W budynku znajduje się również biblioteka, trzy restauracje oraz konserwatorium. Barbican Centre jest siedzibą London Symphony Orchestra i BBC Symphony Orchestra. Od 2013 mieści się tu także londyński oddział Royal Shakespeare Company. Barbican Centre jest uważane za ważny przykład architektury brutalistycznej.