"Chimera of a New World. Ambient Jam" – projekt inspirowany pandemią Koronawirusa

Projekt Records to niezależna wytwórnia z USA specjalizująca się w muzyce introspektywnej różnych gatunków (np. ambient, electronic, ethereal, darkwave, dreampop). Wytwórnia założona została w1983 r. Skupia różnorodnych artystów, wśród nich są m.in.: Steve Roach, Aurelio Voltaire, Black Tape For A Blue Girl, Erik Wollo, Forrest Fang, Mark Seelig, Jarguna, Polly Fae. Wydawnictwa Projekt Records dostępne są na bandcamp.com (możliwość bezpłatnego skorzystania ze streamingu, możliwość nabycia wybranej pozycji w formie cyfrowej lub na fizycznym nośniku). Kilka wydawnictw zawartych w bazie jest dostępnych w formule NYP (name your price, czyli „podaj swoja cenę”). Jednym z nich jest Chimera of a New World. Ambient Jam. Pod tym intrygującym tytułem ukrywa się niecodzienny, ambientalny projekt artysty o pseudonimie Jarguna.

Chimera of a New World. Ambient Jam - projekt pandemiczny

Chimera of a New World. Ambient Jam jest ambientalno – elektroniczną improwizacją powstałą przy współpracy kilkunastu twórców z różnych części świata (w tym inicjator pomysłu) – współpraca całkowicie zdalna. Pomysł zrodził się w wyniku panującej na świecie pandemii koronawirusa. Jarguna starał się skupić wokół projektu artystów reprezentujących różne kultury. Według niego Chimera ma być swoistą muzyczną refleksją na temat nadmiernego konsumpcjonizmu i problemu dewastacji naszej palnety.

Jarguna (Marco Bill) na stronie wytwórni tak pisze o przedsięwzięciu:

[…] W tym okresie globalnego niepokoju postanowiłem zebrać jak najwięcej artystów, aby stworzyć rodzaj ambientalnego jam session w celu szerzenia przesłania solidarnościowego między różnymi krajami i narodami. Narodził się gigantyczny utwór, w którym każdy wyraził się swobodnie, grając na ulubionym instrumencie. […]

Autor pomysłu rozesłał wskazówki do artystów, w jaki sposób zdalnie można przyłączyć się do projektu. Nie spotkał się z muzykami osobiście. Każdy z uczestników nadawał/grał z własnego domu/studia. Marco Bill to zgrywał/łączył dodając swój wkład i wyrównując poziomy dźwięku w taki sposób, aby było wrażenie, że artyści uczestniczący w projekcie grają w jednym pomieszczeniu. Ten cel został osiągnięty. Powstała niezwykła, prawie godzinna ścieżka dźwiękowa. Muzycy nie myśleli o melodii i strukturach. Improwizowali uwalniając swoją energię twórczą. Nie chce się uwierzyć, że obyło się bez wstępnych ustawień instrumentów. Muzyka popłynęła niejako w sposób losowy, gdzie tylko tytuł był wytyczną.

Na płycie znajdziemy bardzo rozbudowaną, wielowarstwową plamę dźwiękową. Mnogość użytych instrumentów i barw przez nie generowanych może przyprawić o przysłowiowy „ból głowy”. Jednak ta mieszanka nie powoduje nieprzyjemnej dla ucha kakofonii. Jak przystało na rasowy ambient słuchacze nie odnajdą tu wyodrębnionej melodii (jeden z fragmentów tej plamy dźwiękowej, utrzymany w stylu szkoły berlińskiej, nadaje trochę rytmiczno-melodyjnego wydźwięku, ale nie zmienia to istoty całości). Właściwa „melodia” powstaje w umyśle słuchacza. Za każdym razem jest jednak inna (zależnie od pory, miejsca odsłuchu i nastawienia). Może poruszyć zmysły, może uspokoić, czasami zaskoczy szorstkością, czasami porwie „dynamiką”, czasami przeniknie całe ciało swoją wielowarstwową przestrzenią.