"Hermetycznie otwarty" koncert KASI LINS – relacja!

Krakowski klub Forty Kleparz zakwitł 21 października. Na scenie wyrosły czerwone róże i wśród nich jedna z najbardziej obiecujących wokalistek nowego pokolenia – Kasia Lins. 

Dotychczas Kasia Lins znana była mi tylko cyfrowo – zbudowana z piosenek i dźwięków. Obraz ten zmienił się nocą 21 października, kiedy na żywo mogłem doświadczyć wszystkich emocji, które przedstawiła na płycie Wiersz Ostatni. Na taki koncert czekałem naprawdę długo – tak bardzo prywatny, a zarazem tak bardzo otwarty, tak bardzo wesoły, a zarazem tak bardzo smutny. Tak bardzo zawiły, a zarazem tak bardzo spójny. 

Przede wszystkim, zanim przejdę do kwestii muzyki, na szczególną uwagę zasługuje atmosfera, która wypełniła murowane ściany klubu Forty Kleparz. Kasia i jej zespół w składzie Zuza Kłosińska, Grzegorz Rdzak, Tomek Zachara i Karol Łakomiec bardzo szybko przełamali lody z publiką. Szczególnie zapadła mi w pamięć sytuacja, kiedy Zuza uciszyła zespół, który zaczynał już grać kolejny utwór i stwierdziła, że zgubiła kapodaster – tak naprawdę leżał niedaleko niej. Samo zakończenie koncertu również zasługuje na wzmiankę. Każdy członek zespołu po kolei opuszczał scenę, przestając grać na swoim instrumencie, aż w końcu na środku została Kasia, keyboard i utwór Odchodząc.  

Kasia opowiedziała także o swojej „tajnej” misji, która samoistnie narodziła się w trakcie trwania trasy Wiersz ostatni. Ową misją jest samo tworzenie, proces, który pozwala wylać z siebie emocje, o jakich nie mieliśmy nawet pojęcia. „Dlatego, jeśli gracie na jakimś instrumencie, to bierzcie go i działajcie, to najlepsza terapia” – mówiła Kasia, zapowiadając piosenkę, która jest jej bardzo bliska. These days wprawiło wszystkich w osłupienie. Zauważyłem, że nawet nikt się nie kołysał, każdy stał z założonymi rękoma oparty o ścianę albo wpatrzony w Kasię grającą na keyboardzie. Wiedziałem, że wszyscy wyczekują piosenki Wiersz ostatni, pierwszego singla z płyty. Wiedziałem, że każdy będzie do niej tańczyć i śpiewać, ale nie wiedziałem, że These days tak wbije wszystkich w ziemię.

Gdyby Kasia Lins była kolorem, to wydaje mi się, że byłaby wszystkimi na raz. Pomimo czerwonych róż, które widniały na każdym mikrofonie, pomimo błyszczącej, złotej kurtyny i pomimo widocznego umiłowania do czerwonego koloru – słychać było różne brzmienia, które niekoniecznie kojarzą się z tymi barwami. Było sentymentalnie, kolorowo, błyszcząco, ciemno, biało i czerwono w zależności od charakteru utworu. Zespój bawił się skrajnymi dźwiękami i skrajną atmosferą, które w pewien sposób były tajemniczo spójne. These days zapamiętam chyba na zawsze. Nie trzeba było nawet zamykać oczu, żeby móc popłynąć. Wystarczyło spojrzeć na Kasię pogrążoną w dźwiękach. To wystarczyło.