Dobrze mi ciężko grają

„Dead for a lifetime” Minervy odsłuchałem z nieukrywaną przyjemnością, chociaż ową przygodę razem z moim odtwarzaczem rozpoczynaliśmy pełni rezerwy.

Słucham Dead for a lifetime warszawskiego zespołu Minervy i próbuję odnaleźć w kolejnych utworach wzorce, z których panowie korzystali. Niczym kiper chciałbym określić pochodzenie, etc., etc. Wydaje się, że grając w swoim garażu, poznawali nie tylko dokonania Metalliki – jak sami wspominają. Po chwili jednak orientuję się, że nie osiągnę sukcesu. Nie ponazywam wszystkich niuansów w bukiecie.

Minerva po prostu nie tyle korzysta z osiągnięć konkretnych kapel, co z pewnej poetyki, którą bardzo ogólnie moglibyśmy określić mianem ciężkiego grania. Dla lubujących się w upartym upychaniu muzyki w szufladki, należałoby dokonać serii rozróżnień, bo nie wydaje mi się, że Dead for a lifetime trzyma się jednego nurtu.

Powiedzieliśmy już więc, że pod względem stylistycznym debiutancki album Minervy nie zaskoczy słuchaczy obytych z ciężkim szarpaniem strun, waleniem w perkusję i... Chciałoby się rzec: wydzieraniem, ale przecież wokal nawet w trakcie tego samego utworu zmienia się. Doskonałym przykładem jest tutaj już drugi utwór (Invisible), następujący po introwatym tytułowym kawałku.

Jest tylko przykładem, gdyż kolejne kompozycje również wypełnia różnorodny wokal.