Refikiem Ličiną wokół jego niedawno przełożonego tomu opowiadań
"Szklarnie"; (Nokturn, 2014). Z autorem rozmawia tłumaczka, Agnieszka
Żuchowska-Arent i redaktor naczelny Wydawnictwa Marcin Staszewski.
"Szklarnie"; Refika Ličiny to proza surowa i niepokojąca, nie
rozpieszcza czytelnika optymistycznymi deklaracjami ani sielskimi wizjami,
raczej przeraża i napomina w duchu kafkowskiego "Zamku". Autor nie
szczędzi bynajmniej makabrycznych scen, ocierających się nieraz o turpizm.
Jeśli dodać do tego sporą dozę ironii, posuniętej nieraz do granic
sarkazmu i obsceniczności, aż dziwi, że utwory te, przy całym ładunku
emocjonalnym, pozostają tak statyczne, jakby bezstronny, lecz bystry
narrator obserwował zdarzenia beznamiętnie, a następnie notował je
skrzętnie i rzetelnie.
FRAGMENT ROZMOWY Z TŁUMACZKĄ:
A. Ż.-A.: Czytelnik poezji Refika Ličiny może zaledwie podejrzewać, jak
wielkiładunek emocjonalny kryje w sobie twoja proza. Choć sięga ona do
głębokich pokładów ludzkiej wrażliwości cechuje ją przede wszystkim daleko
posunięty cynizm. (...) Jak postrzegasz ludzi i czy twoje osobiste
spojrzenie na kwestię pisania ma wpływ na obraz człowieka w twojej
literaturze?
R.L.: Co się (...) tyczy ludzi, widzę ich w sposób coraz bardziej
niejasny. Zbyt długo pielęgnuję w sobie pozycję outsidera i mam coraz
mniej woli by te widoki uczynić wyraźniejszymi i bardziej precyzyjnymi.
Odczuwam nawet pewną dozę współczucia albo wstydu z tego powodu oraz z
powodu tych nielicznych rzeczy, które ukazują mi się wyraźniej. Dlatego
wierzę, że moja proza, a tym bardziej poezja rzadko może bazować na
osobistych osądach i że, co się tyczy wpływów, ta sprawa wygląda wręcz
przeciwnie. Po napisaniu kilku rządków dobrej prozy albo wiersza staję się
mądrzejszy.
Refik Ličina urodził się w 1956 r. w Radmanovci (obecna Czarnogóra), od
1992 mieszka i tworzy w Lund (Szwecja). Pisze poezję i prozę, jest
tłumaczem najwybitniejszych szwedzkich poetów na język serbski.
Opublikował tomiki wierszy "Poznawanie przyrody"; (1982),
"Pszczoły"; (1987), "EX SOLIO"; (2001), "April je mjesec
mrtvih"; (2003), "Środki przymusu"; (2009) i "Predikan för
Eurydike"; (po szwedzku, 2009), oraz zbiory opowiadań
"Szklarnie"; (2004), "Opowieści z daleka"; (dla dzieci, 2004) i
"Dni w Walhali"; (2008). Jest członkiem szwedzkiego Pen Clubu.
WIĘCEJ:
http://
Wstęp wolny.
