15 września br. do księgarń całego kraju trafi książka „Epitafium na śmierć rock’n’rolla”, Franciszka Walickiego, nie bez powodu nazywanego ojcem polskiego rock’n’rolla. To fascynująca, bogato ilustrowana i nie pozbawiona refleksji, autobiograficzna opowieść dziennikarza i animatora kultury, patrona pierwszych polskich festiwali jazzowych, inicjatora sopockiego Non-Stopu i pierwszej polskiej dyskoteki, który wprowadził do naszego kraju rock’n’rolla i wymyślił dlań swojsko brzmiącą nazwę „mocne uderzenie”. To historia twórcy zespołów: Rhythm’n’Blues, Czerwono- i Niebiesko-Czarni, Breakout, SBB i odkrywcy talentów: Czesława Niemena, Michaja Burano, Krzysztofa Klenczona, Ady Rusowicz, Wojciecha Kordy i wielu innych. To nie pozbawione sentymentu wspomnienie o latach młodości spędzonych w Wilnie i Rydzynie, o studiach w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni czy o karaibskim rejsie pod żaglami „Daru Pomorza”. To opowiadanie z pierwszej ręki o ważnych dla polskiej kultury wydarzeniach, których autor był świadkiem, a często i pomysłodawcą.
„Epitafium na śmierć rock’n’rolla” jest żarliwą, być może kontrowersyjną, apoteozą czasów, w których rock’n’roll powstawał i rozwijał się aż po dni, których symbolem stały się festiwale w Jarocinie. To książka, która zainteresuje zarówno słuchaczy Radia Luxemburg i programów Willisa Connovera, jak i tych wychowanych na Programie III Polskiego Radia.
W okresie poprzedzającym wydanie książki „Epitafium na śmierć rock’n’rolla”, w internecie pojawiły się nieautoryzowane informacje na jej temat oraz nieprawdziwe reprodukcje jej okładek, za co Fundacja Sopockie Korzeniem serdecznie przeprasza autora i osoby, które zostały tym sposobem wprowadzone w błąd.
|
WYDAWCA:
|
DANE WYDAWNICZE:
objętość: 196 stron
ilustracje czarno-białe: 106
ilustracje barwne: 42
FRANCISZEK WALICKI (Jacek Grań) urodzony 20 lipca 1921 w Łodzi (w rzeczywistości w 1920). Rodzinnie związany z Wilnem. Oficer marynarki wojennej w stanie spoczynku (komandor podporucznik) dziennikarz, publicysta, animator życia muzycznego uważany za „ojca chrzestnego polskiego rocka”. Wykształcenie: Gimnazjum O. O. Jezuitów w Wilnie, elitarne Gimnazjum i Liceum im. Książąt Sułkowskich (polski Eton) w Rydzynie, Państwowa Szkoła Morska w Gdyni, w tym wielomiesięczny rejs szkolny „Darem Pomorza” (1938/1939) na wyspy Kanaryjskie, Zielonego Przylądka i wyspy Morza Karaibskiego: Barbados, Martynikę, Puerto Rico, Jamajkę (Kingston) i Kubę (Santiago de Cuba). Okres okupacji spędza jako więzień niemieckiej policji bezpieczeństwa w obozie pracy przymusowej na Podhalu. Po wyzwoleniu powołany do marynarki wojennej gdzie – jako podwładny Szefa Sztabu Głównego Marynarki Wojennej i Dowódcy Floty komandora Stanisława Mieszkowskiego – pełni m.in. obowiązki naczelnego redaktora fachowego kwartalnika Marynarki Wojennej Przegląd Morski (1946-1948) przeznaczonego dla kadry oficerskiej Marynarki Wojennej, a w latach 1948-1952 funkcję naczelnego redaktora magazynu Morze. Uczestnik pierwszej oficjalnej wizyty szkolnego okrętu Marynarki Wojennej żaglowca „Iskra” w Leningradzie, a w roku 1955 wizyty okrętów PRL w Portsmouth (Anglia). Po aresztowaniu komandora Mieszkowskiego i jego rozstrzelaniu po fikcyjnym procesie wyższych oficerów Marynarki Wojennej składa raport o zwolnieniu z wojska i w roku 1952 zostaje zdemobilizowany. Skierowany do pracy w Głosie Wybrzeża pełni funkcję kierownika działu kulturalnego i publicysty. Jest m.in. autorem głośnego artykułu „Miecz i Prawo” – pierwszej w Polsce publikacji ujawniającej mroczne kulisy tragedii grupy wyższych oficerów Marynarki Wojennej, skazanych w roku 1952 na karę śmierci lub dożywotnie więzienie.
W połowie lat 50. zmieniają się zainteresowania Walickiego. Stara przyjaźń z Leopoldem Tyrmandem owocuje inicjatywą zorganizowania w r.1956 w Sopocie pierwszego Festiwalu Muzyki Jazzowej, a w r.1957 drugiego. Obok Witolda Lutosławskiego, Stefana Kisielewskiego, Zygmunta Mycielskiego, Bogdana Wodiczki, Jana Kotta, Mariana Eilego, Krzysztofa Kąkolewskiego i Leopolda Tyrmanda jest członkiem Komitetu Honorowego obu festiwali. Ekspansja rock’n’rolla – symbolu niezawisłości, odrębności i swobody – skłaniają Walickiego do zainteresowania się tą muzyką. Począwszy od roku 1959 tworzy pierwsze polskie zespoły „mocnego uderzenia”: RHYTHM and BLUES, CZERWONO-CZARNI, NIEBIESKO-CZARNI (z Niemenem, Michajem Burano, Kordą, Klenczonem, Popławskim i Adą Rusowicz), w roku 1968 inicjuje działalność zespołu BREAKOUT (z Tadeuszem Nalepą i Mirą Kubasińską), a w roku 1974 opiekuje się najciekawszym polskim zespołem lat 70. SZUKAJ.BURZ.BUDUJ, założonym w r.1971 przez Józefa Skrzeka jako Silesian Blues Band. W roku 1970 inicjuje w Sopocie pierwszą w Polsce profesjonalną dyskotekę pn. MUSICORAMA, a w roku 1995 uczestniczy w autobiograficznym filmie wg scenariusza Wojciecha Fułka I NIE ŻAŁUJ TEGO i jest autorem autobiograficznej książki SZUKAJ.BURZ.BUDUJ, której uzupełnieniem i kontynuacją jest wydana w roku 2012 z inicjatywy Fundacji „Sopockie Korzenie” książka pt. EPITAFIUM NA ŚMIERĆ ROCK’N’ROLLA. Jest także autorem ponad 2000 publikacji poświęconych problemom muzyki, kultury i subkultury, a także autorem tekstów piosenek, utrwalonych na ponad 500 nośnikach dźwięku, m.in. przez Czesława Niemena (Czy mnie jeszcze pamiętasz, Wiem że nie wrócisz), Piotra Szczepanika (Puste koperty), Wojciecha Kordę (Niedziela będzie dla nas!), Krzysztofa Klenczona (Taka jak ty), zespół BREAKOUT (Na drugim brzegu tęczy, Gdybyś kochał, hej!) i zespół SBB (Odlot). W r.2004 zaskoczył kolejną inicjatywą: autorstwem wielofunkcyjnej wystawy pn. Kolekcja Franciszka Walickiego: Polski Rock’n’Roll – początek drogi. Otwarta w Centrum GEMINI w Gdyni (2004) i powtórzona w Krzywym Domku w Sopocie (2009) cieszyła się dużym zainteresowaniem i ciepłym przyjęciem mediów, budząc wielkie emocje. Wśród otrzymanych odznaczeń, nagród i wyróżnień najwyżej ceni Złoty Medal „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS”, Oficerski Krzyż Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, honorowe medale prezydenta Gdańska i Gdyni (Civitas e Mari), Sopocką Muzę prezydenta Sopotu, Grand Prix XXXV jubileuszowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu’98 i doroczną nagrodę Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów ZAIKS za rok 2004.
