Poznałem go na rybach. Gdy przyszedłem na swoje stare miejsce zauważyłem, że ktoś zarzucił dwie wędki. Moje stanowisko było zajęte. Nic bym nie miał przeciw, bo co mi tam jakieś miejsce obsikane, zaznaczone, że już nikomu nie wolno wejść i wędkować. Bo cóż by wielkiego się stało, ale wędki stały samotnie, bez właściciela. – czytam jeden z tekstów wydanej w 2009 roku antologii Plezantropii, [bez tytułu]. Tekst, a raczej jego pierwszy akapit sygnowany jest nazwiskiem Jerzy Reuter i pozostaje już tylko smutno się uśmiechnąć, jak pięknie zobrazował nam wtedy brak, a teraz sam do braku się przyczynił.
Przekazuję Państwu informację, że wczoraj, 25 kwietnia, zmarł Jerzy Reuter, pisarz, autor słuchowisk, dramaturg. Publikował między innymi w: „Akcent”, „Portret”, „Wyspa” „Szafa”, „Aspiracje”, „Kozirynek”, „Znaj” – pismo Stowarzyszenia Autorów Polskich, „Midrasz”, „New Light Times”, „Kurier galicyjski – Lwów”, „Rzeczpospolita Kulturalna – Londyn”, „Polish Daily News” – USA, ”Przegląd Australijski”. Jest stałym współpracownikiem Gazety Krakowskiej.
Był też stałym bywalcem wirtualnych miejsc, poświęconych kulturze i przede wszystkim pisaniu.
Ale wie pan co? Pan wie? Ja panu powiem, że nie spotkałem w życiu tak porządnego człowieka. To był bardzo porządny człowiek. – tak zakończył Ząb Narwala, niech i tak po zakończeniu myślą o nim ludzie.
Zdjęcie z: pulsmiasta.com
