Donosimy, że po okresie intensywnych prac z jednej strony i równie intensywnego oczekiwania z drugiej, wreszcie ukazały się książki poetyckie laureatów I Ogólnopolskiego Konkursu im. Tymoteusza Karpowicza. Panie i Panowie – przed Wami „Soundtrack” Piotra Makowskiego i „Twarde O” Rafała Kwiatkowskiego.
Soundtrack Piotra Makowskiego – to książka poetycka, ale nie za wszelką cenę. Należałoby raczej powiedzieć: poetycka przy okazji. Przy okazji czego? Bycia książką, po prostu. Znaczy to między innymi, że zamiast przyciężkawej konstrukcji opartej na metapoetyckich figurach znajdziemy w niej dość skoczną paradę literackich i popkulturowych wątków, skoncentrowanych jak Charles Bronson i Ian Curtis na egzaminie u Susan Sontag.
Poszczególne tracki książki mogą się kojarzyć z poetyką brytyjskich minimalistów, chociaż jednakowo silne mogą być skojarzenia z poezją Franka O’Hary, prozą Charlesa Bukowskiego lub Henry’go Millera. Nie da się jednak ukryć, że najgęstsze powiązania łączą książkę z kulturą pop. W konsekwencji teksty Makowskiego mogą zadowolić czytelników zarówno mniej, jak i bardziej wyrobionych, stając się wysmakowaną literaturą środka, co w liryce polskiej niezbyt częste.
Darek Foks ująłby to tak: Nie jest łatwo zachęcać do lektury niemal debiutanckiej książki w czasach, kiedy perwersyjne ukojenie po mękach pisarskich przynosi wieczorna lektura Ostatniej awangardy Davida Lehmana – tekstu, który wyraźnie daje do zrozumienia, że coś się skończyło i nieprędko znowu się zacznie, szczególnie w poezji.
Gest Piotra Makowskiego należy przyjąć z nadzieją, choćby dlatego, że autor znalazł swój punkt wyjścia, a to znaczy, że wie, o co mu chodzi. Poza tym brzmią te teksty tak jakoś sympatycznie i osobno. Ich świat jest znajomy, zaludniony raczej typowo, a jednak Makowski potrafi rzecz całą uniezwyklić i z gracją podać. Coś tu zdrowo pulsuje i liczy na naszą współpracę.
Piotr Makowski urodził się w 1988 roku. Jest autorem książki poetyckiej Niektórzy mają się lepiej (2005). Publikował tu, np. w „Odrze”, i tam, np. w „Portrecie”, „Wyspie”. Mieszka we Wrocławiu, gdzie trafił z Olsztyna.
Autor sam o sobie:
Decyzję, żeby spróbować, podjąłem już ze trzy lata temu. W miejskim ośrodku kultury był taki klub, warsztaty takie, i tam powiedziano mi kiedyś, że mogę dać radę. Że trochę pracy przede mną, jakieś tysiąc godzin przed klawiaturą i monitorem, ale jak już się uda, to splendor i zajebioza będą po mojej stronie. Wziąłem się ostro do roboty. Można powiedzieć, że podwinąłem rękawy. Nawet wydałem na ksero trzy tomiki. Problem był z okładką, to ściągnąłem ją od Foksa. Rodzina i znajomi nie znają Foksa; nie było szans, żeby się kapnęli.
Z kolei Twarde O, debiutancki tomik poetycki Rafała Kwiatkowskiego, laureata I Ogólnopolskiego Konkursu im. Tymoteusza Karpowicza, to rzecz dla smakoszy o mocnym uzębieniu.
Rozkręcić język, mylić szyki, zderzać znaczenia, snuć fałszywe etymologie, zwodnicze homonimie, w twardą logikę zdania wpuszczać losowość cut-up – to ulubione zabawy zawiadującego tymi wierszami „głosu, któremu w ustach wybuchła bomba”. Poezja Kwiatkowskiego zajmuje się ciągłym budowaniem tymczasowych pomostów między wierszem a odbiorcą, pomostów, które autor wciąż demontuje i składa w nowych miejscach. Słowem: Twarde O do zgryzienia.
Zatem poezja hermetyczna? Czyżby kolejny krewny Andrzeja Sosnowskiego? Otóż nie. Ciekawe, że autor w swoich poszukiwaniach zwraca się raczej ku tradycji Karpowicza, Wirpszy, Buczkowskiego, czytanych w kontekście filozofii Wittgensteina. Stąd doznania płynące z lektury tomu można określić słowami z jednego z wierszy: „Przygody Etymona na tropach yeti”. Ucieczka znaczeń na rubieże języka.
Rafał Kwiatkowski urodził się w 1979 roku. Publikował. Mieszka w Słupcy.Twarde O jest jego debiutem.
Obie książki – Soundtrack Piotra Makowskiego i Twarde O Rafała Kwiatkowskiego, opublikowane nakładem Fundacji im. Tymoteusza Karpowicza – można nabyć w księgarni Tajne Komplety w Przejściu Garncarskim 2 na wrocławskim Rynku, a także w księgarni internetowej www.tajnekomplety.pl.
