Szczególnie poleciłabym go studentom, którym czytanie oryginalnych tekstów sprawia trudność
No, ale do rzeczy. Trzech panów w łódce (nie licząc psa) przeczytałam po raz pierwszy jeszcze w zamierzchłych czasach podstawówki i na zawsze zapamiętałam historię z czajnikiem. Mało tego – doświadczalnie stwierdziłam jej autentyczność. Okazuje się bowiem, iż złośliwość czajników znana była już w XIX stuleciu – widząc osobę niepotrafiącą ukryć pragnienia bądź ochoty na herbatę, czajnik celowo opóźniał będzie zagotowanie wody i chichotał w duchu. Dlatego też, chcąc skrócić czas oczekiwania na herbatę, radzi jeden z trzech tytułowych panów, należy ostentacyjnie okazywać czajnikowi lekceważenie: stojąc tuż przy nim warto głośno zapewniać, że wcale się na herbatę nie czeka, a nawet – że w zasadzie w ogóle nie lubi się herbaty. Ugodzone ego czajnika doprowadzi do prędkiego zagotowania wody.
Trzech panów w łódce aż roi się od tego typu cudownie absurdalnych anegdot. Bohaterem wielu z nich jest Montmorency – złośliwy foksterier, który robi wszystko, by utrudnić towarzyszom podróż po Tamizie: walczy z przedmiotami codziennego użytku albo przeszkadza w pakowaniu, głęboko przekonany, że jeśli ktoś wyciąga po coś rękę, to prawdopodobnie poszukuje jego zimnego, wilgotnego nosa.
Opowieści i dygresje wplecione w narrację dotyczą nie tylko trywialnych kwestii typu czajnik, czy nos foksteriera, ale też zawiłości angielskiej historii, literatury i kultury. Dowiadujemy się więc, na przykład, iż królowa Elżbieta I, podczas swego spektakularnego panowania sporo podróżowała i w związku z tym często zatrzymywała się na nocleg w karczmach i gospodach. Tak często, że właściciele reklamujący swoje lokale obwieszczeniami typu: „Tu nocowała Elżbieta I podczas podróży na północ” nie robią już na nikim wrażenia – większą atrakcją byłoby ponoć znalezienie knajpy, w której angielska królowa nie nocowała. Nie szukając daleko – jej rodzice byli podobnie wszędobylscy (w czasach swego płomiennego romansu, rzecz jasna, a nie wtedy, gdy Henryk pozbawiał Annę Boleyn głowy) i angielskie miasteczka aż roją się od miejsc, które słynni kochankowie wykorzystywali celem schadzek; współcześni musieli natykać się na nich na każdym nieomal kroku.
Angielski humor ma w sobie coś, do czego przekonywać nie wypada; albo do kogoś trafia, albo nie. Jeśli nie trafia, to trudno, jeśli zaś trafia – Trzech panów w łódce (nie licząc psa) stanowi absolutną klasykę.
Wydana nakładem wydawnictwa Telbit w formie podręcznika do nauki języka powieść w przystępny sposób objaśnia angielską gramatykę i słownictwo, porusza też całe spektrum tematów związanych z historią i kulturą Wielkiej Brytanii. Podręcznik przeznaczony jest dla osób posługujących się językiem na poziomie co najmniej upper-intermediate; może okazać się szczególnie pomocny przy przygotowaniach do egzaminów FCE i CAE. Opracowano go z myślą o samodzielnej nauce i szczególnie poleciłabym go studentom, którym czytanie oryginalnych tekstów sprawia trudność – materiał podzielono na przystępne części, po których znajdują się zadania testujące rozumienie tekstu, ćwiczenia gramatyczne i krzyżówki.
Jerome K. Jerome, Trzech panów w łódce... z angielskim!
Redakcja: Dariusz Jemielniak, Sabina Ostrowska
Wydawnictwo TELBIT
Okładka miękka, stron 352
