W ostatnich kilku dekadach rodzimi poeci wyróżniani byli jako jedyni z licznych polskich twórców najważniejszymi nagrodami (wystarczy wspomnieć o dwóch nagrodach Nobla). Mimo to instytucje zajmujące się promowaniem literatury chętniej wspierają prozaików. Czy rację ma Wojciech Kuczok, mówiąc, że przyznać się dziś do bycia poetą to tak, jakby przyznać się, że sypia się w bunkrze na przedmieściach?
Jak poeta ma docierać do czytelnika? W jaki sposób wydawcy poezji powinni rozbudzać zainteresowanie nią (szczególnie wśród młodych ludzi)? Jakiej granicy nie powinno się przekraczać w takich działaniach? Czy istnieją zagraniczne wzorce działań, które warto przenieść na polski grunt? Wrocławskie wydawnictwo czeka na odpowiedzi czytelników na te pytania, jak również na ich własne spostrzeżenia związane z tytułowym zagadnieniem.
