O Stanach Zjednoczonych mówi się na świecie w samych superlatywach. Mit bogatej i sytej Ameryki, która korzysta z dobrodziejstw technologii i bogactwa naturalnego, kwitnie. Co kryje się jednak pod podszewką doskonale skonstruowanego PR-u?
Jeden na sześciu mieszkańców Nowego Jorku codziennie zastanawia się, co zjeść na śniadanie. W roku 2006 sytuacja nie była tak dramatyczna, bo część organizacji zajmujących się dożywianiem stawała na głowie. W tym roku o 20 procent wzrosło zapotrzebowanie na chleb. Biedni mieszkańcy Nowego Jorku codziennie przemierzają ulice w poszukiwaniu jedzenia. O głodzie mówi się jednak bardzo rzadko. Jest niepopularny i mało medialny. Poza tym zupełnie nie pasuje do wizerunku kraju, który w zaradny sposób radzi sobie z każdym problemem na skalę makro.
Głód czai się w dzielnicach silnych uprzedzeń i nienawiści na tle rasowym. Najbardziej cierpią młodzi ludzie z Bronxu i Brooklynu, z dzielnic, z których pochodzi trzy czwarte największych gwiazd aktorskich Ameryki. W codziennych wyznaniach na szklanym ekranie najrzadziej mówią o głodzie. Najczęściej zaś o prześladowaniach, przemocy i bezrobociu, przed którym nie umieli uciec ich rodzice.
Sytuację nie poprawia ostatnie zainteresowanie mediów, które w głodzie uchwyciły gorący temat. Jak ocenia sytuację Joel Berg, szef kuchni, która rozdaje gorące posiłki raz dziennie, słabnąca gospodarka w Stanach źle wróży głodującym. Już dziś brakuje posiłków dla najbardziej potrzebujących ich dzieci. Zbliżają się święta, podczas których trzeba o nie szczególnie zadbać.
Czym żyje Ameryka? Mediami, pożywką technologiczną czy mitem wielkiej wygranej w każdej z możliwych wojen na świecie? Jak pokazuje ostatni przykład, wielkie państwo, które zarzucało głodzenie swoich obywateli Rosji, ma duże kłopoty. Nieprzypadkowo największy raport głodu wypłynął w mediach przed Świętem Dziękczynienia, które wymaga obecności na stole tradycyjnego tłustego indyka. Tylko kogo tak naprawdę na to w Ameryce stać?
