W tak ułożonej opowieści o seksie precyzja i szczerość potrafią być zniewalająco przytłaczające.
Precyzja. To główna cecha Konającego zwierzęcia. Precyzja oraz próba bycia szczerym do samego końca. Próba, którą podejmuje narrator powieści, starzejący się wykładowca i jednocześnie krytyk kultury, David Kepesh. Opowieść o jego spotkaniu z Consuelą Castillo to historia ciała. A właściwie ciał. Tego poddanemu upływowi czasu, temu młodemu – pociągającemu, pożądanemu, jednak nieodpornemu na upływ czasu i niedomagania.
Od cielesności nie uda się uciec czytelnikowi. To przez nią patrzy się tutaj na świat. Nie będzie tutaj lalkowatości z okładek gazet. Nie będzie sztuczności i idealizacji. Raczej przytłaczająca refleksja nad tym, co rodzi się na styku pożądania, przywiązania, zazdrości i starości.
W tak ułożonej opowieści o seksie wspomniane precyzja i szczerość potrafią być zniewalająco przytłaczające. Może nawet odpychające, choć prawdziwe.
Resztki trzeźwego spojrzenia na nieszczęścia naszego wieku zostały skrzętnie znieczulone sztucznie rozdmuchanym bodźcem superiluzji.
Pisze Philip Roth w Konającym zwierzu, które zdaje się właśnie owej superiluzji się wyzbywać. Świat pozbawiony owych miraży jest trudno przełknąć. Szczególnie gdy wchodzimy w sfery intymne. Gdy zaczynamy przyglądać się bardzo dokładnie sprawom związanym z seksem, czyli sprawom bliskim wszystkim.
Choćbyś nie wiem ile wiedział, nie wiem ile myślał, nie wiem ile knuł, kombinował i planował – z seksem nie wygrasz.
Jak bardzo bohaterów określają zmiany zachodzące w ich ciałach?
Konające zwierzę to bardzo krótka powieść, ale na długo pozostanie w głowie. Chyba że wyrzucimy ją stamtąd siłą.
Michał Domagalski
Konające zwierzę
Philip Roth
Wydawnictwo Literackie, 2016
------------------------------------
Wykorzystano zdjęcie © Nancy Crampton
---------------------------------------------------
Inne teksty dotyczące twórczości Philipa Rotha
