Różnorodność postaci sprawia, że jest lubieżnie i rubasznie: „(…) opowiadają sobie kawały tak grube, że nie przeszłyby nawet przez odbyt najstarszego pederasty.” Nie jest to humor dyskretny, ale bardzo obrazowy i sugestywny dla postaci oraz środowiska gwiazd. W tej aurze dochodzi do zbrodni – jest morderstwo, zatem mamy kryminał.
Autor zabiera czytelnika w świat ostatnich lat minionego ustroju, przybliżając życie artystów estradowych, zakrapiane dużymi ilościami alkoholu i urozmaicane sukcesami na drodze zaspokajania pragnień swoich i młodych dziewcząt, które smakują sławy w zaciszu pokoi hotelowych swoich idoli. Różnorodność postaci sprawia, że jest lubieżnie i rubasznie: „(…) opowiadają sobie kawały tak grube, że nie przeszłyby nawet przez odbyt najstarszego pederasty”. Nie jest to humor dyskretny, ale bardzo obrazowy i sugestywny dla postaci oraz środowiska gwiazd. W tej aurze dochodzi do zbrodni – jest morderstwo, zatem mamy kryminał. Podoba mi się, w jaki sposób wprowadzona zostaje postać mordercy, czujemy jego oddech, ponieważ spogląda na to nieświadome niczego towarzystwo, wchodzi w tłum i skrywa swoją prawdziwą naturę. Czytelnik to czuje, wie, że czai się zło, lecz nie dostrzega gdzie, ponieważ całe środowisko jest zepsute. W tym miejscu wołanie o pomoc odnajduje swojego adresata w postaci obrońcy prawa porucznika Romana Zabielskiego. Ten milicjant ujmuje swoim zaangażowaniem i przenikliwością, przewyższającymi wszystkich swoich kolegów. Rozpoczyna się gra…
Lubię te momenty, kiedy pojawia się książka w książce, a tu jest tego dużo: „Na regale Zabielski zauważył sporo książek – albumów, biografii słynnych twórców, a także dobrej literatury.” Dla mnie, jako czytelnika, jest to coś wyjątkowego, od razu rodzi się sympatia do autora, bo przecież pisze, ale i czyta. Często to co ja, a wtedy pojawia się wymiana myśli. Jest to literackie napięcie, lektura, która otwiera się na nowo. Nieszczęsny czytelnik szuka skojarzeń i przypomina sobie całe doświadczenie z książką, którą zabiera zawsze ze sobą i zadziornie wyciąga w miejscu publicznym, nie zważając na nic dookoła. Jest sztruksowa marynarka i smak słów. To także sympatia dla bohatera, bo przecież to jest opis, który wystarcza za wszystko – dobra literatura na regale. Ponadto Marcin Wolski zdradza się jako pisarz świadomy, który zna konwencją kryminału, wspomina pannę Marple, Joe Alexa, Sherlocka Holmesa, ale także serialowego Kojaka i bardzo realnego wampira z Katowic. W ten sposób troszczy się o czytelnika, który czuje, że wie gdzie aktualnie się znajduje. Zresztą sam tytuł wskazuje na pewne wystąpienie, przedstawienie kryminału, po uprzednim przefiltrowaniu przez swoją wrażliwość, zdolność lektury, a przede wszystkim poczucie humoru.
Rzeczywiście bywa śmiesznie. Są także momenty napięcia, szczególnie przez ostatnie kilkadziesiąt stron lektury. Są fragmenty, które sprawiają, że czyta się lekko i przyjemnie. Niestety, nic więcej. Trudno polecać lekturę, która tylko bywa poprawna. Jest wiele słabości w budowaniu akcji oraz bohaterów. Szczególnie przez to, że wydają się oni mało realni, a sytuacje w których się odnajdują bardzo sztuczne i poprowadzone za pomocą okropnych dialogów. Jest nierówno, a każdy lepszy fragment po chwili zostaje zamordowany z podobną brutalnością, jaką czyni to powieściowy morderca. Zdecydowanie najsłabiej wypada rozdział, w którym poznajemy obraz dostrzegany i odczuwany z perspektywy ofiary. Z jednej strony pomysł bardzo intersujący, lecz zniszczony przez złą realizację. Totalnie nie przekonuje mnie bohaterka, która zdaje się być postacią o niesamowitych zdolnościach, których nic nie tłumaczy, nawet regał z książkami w pokoju.
Nie ma zaskoczenia. Dla mnie to kolejna książka do przeczytania – odhaczona. Swoją treścią i formą niewiele wnosi do mojego czytelniczego doświadczenia. Nie mówi o niczym, czego współczesny człowiek nie wie i co go niepokoi. Literatura powinna zaczynać się od pytania, bo to rodzi potrzebę odpowiedzi i stawiania kolejnych pytań. Myślę jednak, że Skecz zwany morderstwem powinien odnaleźć swoich odbiorców, ponieważ nie jest bezbarwnie, a końcówka poprowadzona jest naprawdę bardzo dobrze. Dla amatorów literatury kryminalnej przyzwoita pozycja. Szczególnie dla tych, którzy pamiętają czasy, w których toczy się akcja, bo wówczas można ze szczerą satysfakcją zestawiać swoją wiedzę z zaistniałymi w powieści miejscami i zdarzeniami.
Marcin Wolski, Skecz zwany morderstwem
Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań 2012
okładka miękka, 359 stron
