„Kobietom nie przysługuje miejsce w świecie smoczej magii” – czytamy już na samym początku. Należałoby to uzupełnić o kolejną tezę: kobiecie nie przysługuje miejsce w świecie fantastyki.
Bo też książki z tego nurtu, w których kobieta nie pełniłaby funkcji jedynie łupu wojennego czy profesjonalnej podawaczki trunków, można zliczyć na palcach. A już tym bardziej ze świecą szukać należałoby powieści fantasy, w których kobieta jest głównym bohaterem.
EON: powrót Lustrzanego Smoka łamie wiele niepisanych zasad tworzenia fantasy. Nie mamy tu do czynienia ze smukłymi elfami, które raczyłyby nas enigmatycznymi odpowiedziami-zagadkami, ani tym bardziej z krzepkimi krasnoludami machającymi w tę i we w tę toporami dwukrotnie większymi od ich właścicieli. Są natomiast smoki. Jednak też nie dla wszystkich, gdyż widzą je tylko nieliczni: lordowie Smocze Oko oraz chłopcy szkolący się do pełnienia tej funkcji (z pierwszych kart książki dowiadujemy się bowiem, że kobiety „(...) wprowadzają pierwiastek zepsucia do rzemiosła lorda Smocze Oko, nie posiadają też fizycznej siły i żelaznej woli, niezbędnej do zjednoczenia się ze smokiem”; nihil novi sub sole). Akcja utworu rozgrywa się w Imperium Niebiańskich Smoków, do złudzenia przypominającym Cesarstwo Chińskie, co niewątpliwie okaże się gratką dla wszelkiej maści azjofilów. Tym bardziej więc dziwi fakt, że autorka obarczyła rolą głównego bohatera (bohaterki?) szesnastoletnią dziewczynę. Na dodatek – co w fantasy się raczej nie zdarza! – dziewczynę chromą. I na tym się raczej, niestety, kończą innowacje.
Eona, bo – jak nietrudno się domyślić – tak naprawdę nazywa się bohaterka, jest kandydatką na lorda Smocze Oko. Wraz z uczącym ją Mistrzem skrzętnie ukrywają przed Cesarzem i resztą imperium prawdziwą tożsamość Eona. Co jest, oczywiście, zadaniem piekielnie trudnym. Zwłaszcza, że Eon regularnie cierpi na comiesięczne bóle brzucha... Jakież więc jest zdziwienie wszystkich, gdy chudy, kulawy i słabowity eunuch (ha, tak to sprytnie wymyślił sobie Mistrz: eunuchowi nikt do spodni zaglądać przecież nie będzie) przywołuje zaginionego ponad pięćset lat temu Lustrzanego Smoka!
Jednakże Eon nie jest jedyną niecodzienną postacią w tej książce. Ciekawą osobistością okaże się także lady Dela, zwana w rodzinnych stronach opacznicą (a po naszemu transwestytą), która wprowadza Eona w skomplikowany świat etykiety, dworskich intryg i twardej polityki. Nie bez znaczenia będzie tu zapewne fakt, iż wraz ze swoim strażnikiem, eunuchem Rykiem, zdecydowanie mają się ku sobie. Jak w pewnym momencie zauważa z rozbawieniem Ryko: „dobrać się do miodu można w różny sposób”.
EON... nie jest typowym czytadłem dla fanów miecza i lejącej się gęsto posoki. Fabuła wciąga od pierwszych zdań i obrazków (a jakże, w książce fantasy ZAWSZE znajdzie się miejsce na mapę!), zachwyca niuansami obyczajowymi oraz subtelnymi opisami przeżyć wewnętrznych. Ponadto nie daje czytelnikowi przejść obojętnie obok kwestii o(d)szukiwania siebie i własnej tożsamości pod presją otoczenia.
© Magdalena Czuczwara / Tramwaj Literacki
Alison Goodman
EON: Powrót Lustrzanego Smoka
Przekład: Dariusz Kopociński
Wyd.TELBIT, Kraków 2008
