Lata pięćdziesiąte, czasy powojennego prosperity – rozkwitu sektora usługowego, bogacenia się klasy średniej. Wraz z poprawą ekonomicznego statusu nie idzie w parze zmiana świadomości – jest to okres konserwatyzmu światopoglądowego, drobnomieszczańskiej mentalności, pełnej małostkowości, pozorów, pięknych fasad, za którymi kryje się domowe piekło. Haynes jest specjalistą w obrazowaniu tej epoki. We wspaniałym Z daleka od nieba, okres ten został sportretowany z niezwykłą starannością – nie ograniczając się do kwestii scenografii i mody, poddawał subtelnemu opisowi całość „klimatu” epoki. W swoim nowym filmie wraca do tego świata, jednak ta wycieczka przynosi nam jedynie cień tamtej historii, blady i mało wyrazisty. Na polu romansowym zaś, Carol daleko padło od swojego poprzednika; tam byliśmy mocno zaangażowani w relację prostej pani domu z czarnoskórym ogrodnikiem – jednocześnie nie spodziewając się, jaki kształt przyjmie finał. Tutaj, ciężko nie ziewnąć w trakcie seansu – wszystko idzie zgodnie z melodramatycznym rozkładem jazdy.
Therese (Rooney Mara) pracuje jako ekspedientka w domu handlowym, w dziale z zabawkami dziecięcymi. Jest typem nieśmiałej dziewczyny, z pasją do fotografii, która nie do końca wie, czego chce w życiu. W zasadzie nie do końca wie, czy cokolwiek wie o życiu. W pewnym momencie do sklepu wchodzi Carol (Cate Blanchett), by kupić pod choinkę coś dla swojej córeczki. Wystarczy by ich spojrzenia się spotkały, a już wiemy, że zrobią wszystko, by spotkały się jeszcze raz. Carol stanowi kobietę pełną dystynkcji, obdarowaną szczególnym darem elegancki. Jednocześnie swego rodzaju femme fatale, która niejedno w życiu przyszła i już nie raz utarła nosa społecznym konwenansom. Pewność siebie emanująca z tytułowej bohaterki imponuje wstydliwemu podlotkowi, jakim jest Therese. W trakcie zakupów Carol zostawia w sklepie rękawiczki – czy z premedytacją? – Therese pokornie je odsyła, a w ramach podziękowania zostaje zaproszona na kawę. W ten sposób spotkania tych dwóch, nie mających ze sobą nic wspólnego, kobiet zyskują na częstotliwości.
Postaci głównych bohaterek podporządkowane zostały emploi aktorek: Cate Blanchett wnosi charakterystyczną dla siebie posągowość damy, zaś Rooney Mara, która wypada nieco mniej stereotypowo, prezentuje kolejne wcielenie introwertycznej, odrealnionej panienki. Bohaterki zamknięte w owych typach stają się ledwie papierowymi figurami, a relacje między nimi zachodzące tracą na wiarygodności. Opierając się na kliszach gatunkowych i stereotypowych charakterach nie udaje się opowiedzieć zajmującej historii – nieważne jak imponujący nie byłby aktorski popis zniuansowanej gry gestów i mimiki.
Haynes jako mistrz pastiszu potrafił jednak odmalować koloryt epoki jak mało kto. Wszystkie elementy wizualnego pejzażu lat pięćdziesiątych: nowojorskie uliczki, zadymione restauracje, stroje bohaterów czy spokój przedmieść robią niesamowite wrażenie. Tym większe w porównaniu z pustką jaka panuje między głównymi bohaterkami; miłosna gra, pozbawiona emocjonalnej temperatury staje się nudnym, przewidywalnym przemarszem przez melodramatyczny schemat, jakby zabrakło czasu na głębsze zbudowanie postaci. Szkicowość Carol jest więc mieczem obosiecznym; romans stanowi przecież również grę niedopowiedzeń, natomiast jak zaangażować widza nie dając mu wejść w świat bohaterów?
Carol
2016
Reżyseria: Todd Haynes, scenariusz: Phyllis Nagy zdjęcia: Edward Lachman, obsada: Cate Blanchett (Carol Aird), Rooney Mara (Therese Belivet), Kyle Chandler (Harge Aird), Jake Lacy (Richard Semco), Sarah Paulson (Abby Gerhard).
