Pedro Almodóvar potrafi z równym dowcipem i przenikliwością analizować ludzką seksualność, co Quentin Tarantino przygląda się naszej słabości do przemocy.
Jesteśmy na pokładzie samolotu, wiec trochę nigdzie. A nigdzie – to przestrzeń gdzie wszystko wolno. Dosłownie i w przenośni – przestrzeń graniczna, gdzie można wykraczać poza codzienne role i schematy, które tam, na ziemi, wydają się naturalne. Wszystko tutaj jest podkręcane – „przegięte”. Lot samolotem jest niczym las w szekspirowskim „Śnie nocy letniej”, gdzie kochankowie mylą się sobie nawzajem, rzeczywistość miesza się z sennym marzeniem. Linie lotnicze noszą wiele mówiącą nazwę Peninsula – tutaj wszystko ma „się kojarzyć”. Almodóvar karze nam śnic „mokre sny” przy wtórze hitu The Pointer Sisters z lat 80. „I‘m so excited”.
Głównymi bohaterami filmu są mężczyźni, w „Przelotnych kochankach” brak jednak tradycyjnego „męskiego spojrzenia” do którego przyzwyczaiło nas tradycyjne kino, a które uprzedmiotawia kobietę, umieszcza ją na drugim planie, pozbawia osobowości. W filmach Almodóvara kobieta jest oglądana przez oko mężczyzny homoseksualnego - świadomego czym jest odgrywanie męskości i kobiecości, znajdującego upodobanie w teatrze kobiecych zachowań, uwielbiającego ich teatralizowanie. Czy ma wiec znaczenie, kim naprawdę jesteśmy, czy to jak widzą nas inni? A czy nie jest tak, że możemy być kilkoma osobami naraz? Almodóvar zachęca – pozwólmy sobie.
Na pokładzie samolotu jest młoda dziewica, Bruna, w dziewczęcej sukience i kucyku. Jest doświadczona, sławna na cały świat, dominatrix o imieniu Norma, obwieszona drogą biżuterią, jak z „Dynastii”. Jest panna młoda, która przez cały czas śpi, odurzona przez przemycającego narkotyki współmałżonka. Są też bohaterki tam, na ziemi – niedoszła samobójczyni, Alba, zakochana w jednym z bohaterów, która ubiera się w jego ubrania, żeby skoczyć z dachu. Oraz była dziewczyna tego samego bohatera - Ruth, niegdyś stewardesa, która ubiera się jak dziewczyna w latach 50 i jeździ na rowerku z koszykiem. Każda z tych postaci jest naszkicowana grubą kreską – to nie są „żywi” bohaterowie, ale role, przed których wyborem może stanąć kobieta, klisze, w które usiłuje się ją wciskać. Dziwka, dziewica, kobieta porzucona, kobieta dominująca. Almodóvar pokazuje jednak, że tak jak w seksie sado-maso, także na co dzień, role które sobie wybieramy, są podobnie „na niby”. Bycie mężczyzną i kobietą to maskarada.
„Zwykle wiem, czy ktoś się do mnie podwala, bo widzi we mnie kobietę czy dlatego, że widzi we mnie transwestytę ” mówi jedna z bohaterek. U Almodóvara każda kobieta jest „bardziej”, każda jest więc trochę jak transwestyta – czyli jakby tylko przebierała się za kobietę, a nie była nią „naturalnie”. Jak z południowoamerykańskiej telenoweli, gdzie bohaterki w pełnym makijażu i w błyszczącej biżuterii rzucają się na siebie z pazurami. Tutaj nie ma półcieni. Almodóvar, przez podkręcanie gestów, dialogów, pokazuje, że każdy z nas jest trochę „queer”, nie ma czegoś takiego jak norma, chyba że jest to imię dominatrix.
Almodóvar puszcza też w „Przelotnych kochankach” oko do samego siebie. Antonio Banderas i Penelope Cruz – ikony tego Almodovarowskiego spojrzenia na mężczyznę i kobietę pojawiają się na samym początku filmu w roboczych strojach pracowników lotniska. Te stroje kompletnie ich deseksualizują. A na dodatek rozmawiają o tym, dlaczego on nie zauważył, ze ona jest w ciąży, kiedy przecież je tyle jajek. Ich przyziemna rozmowa to jednak tylko wstęp do niebiańskich rozkoszy. A także sygnał, że tym filmem Almodóvar chce skomentować przede wszystkim samego siebie.
