Marzenia spiętej głowy. Felieton Rafała Gawina

System freudalny

Notatki na marginesie osobnych przyjemności

W USA niedługo wystartuje The Sex Factor, talent szoł mający na celu wyłonienie nowych gwiazd porno, zgodnie z parytetem: jednej męskiej i jednej żeńskiej. Szesnaścioro uczestników walczy o milion dolarów i nagranie sceny z prowadzącą program, coraz bardziej znaną w przemyśle Belle Knox. Wyzwania? To bardzo proste: seks w rozmaitych pozycjach i konfiguracjach. Nad całością czuwa jury z branży, którego nie trzeba przedstawiać. Oczywiście, zaraz powiecie, że nie wiecie, o kogo chodzi. A ja wiem swoje. I zaraz do tego dojdę, sam.

Pamiętam, jakie poruszenie wywołało czytanie utworu Mathewsa o masturbacji. To było na jednym z Portów we Wrocławiu. Przy każdej kolejnej małej prozie przedstawiającej bohaterów-onanistów z całego świata rosła konsternacja. Jakby ktoś zanieczyścił powietrze w dystyngowanym towarzystwie, które nie korzysta z kibla, jedynie – w bardzo wyjątkowych sytuacjach, w zaciszu domowym – z toalety. I oczywiście co bardziej światli i postępowi twórcy i odbiorcy niszowej literatury na poziomie podkreślali,

że chodziło o nudę, że ta powtarzalność ich męczyła. Nic z tych rzeczy. Najbardziej uderzał najprostszy fakt: to najzwyklejsza czynność, której poddają się wszyscy. Dosłownie i w przenośni. Już Woody Allen próbował ją przyswoić prawie 40 lat temu, i nawet obsypano go Oscarami: masturbacja to seks z osobą, którą najbardziej kocham. Krótko i na temat. A wciąż niewystarczająco.

Tak samo tygodnik „Polityka”, jeden z ostatnich stojących na straży redakcji i korekty na miarę bogactwa języka polskiego (dygresja? Niekoniecznie, o tym w następnych felietonach), co rusz serwuje tematykę bliską ciału, ostatnio – BDSM. I dobrze, że pojawiają się próby oswojenia zwyczajnych zachowań, które obrosły takim tabu, że nawet kościół by tego lepiej nie wymyślił. Ale to zwykle bardzo bezpieczne artykuły, odwołujące się do pojęć typu norma i – hipokrytycznie – zasady współżycia społecznego. Ukazują pewne zjawiska w charakterze ciekawostek z życia odmieńców, gorących tematów na jedno posiedzenie w jednym z miejsc odosobnienia. Maria Janion przewraca się nad grobem.

Tymczasem problem masturbacji jest wieloaspektowy. Wróć, nie problem, a raczej zagadnienie: to wiele procesów, które dokonują się w organizmie człowieka przy podejmowaniu wielu inicjatyw, zwłaszcza tych z dziedziny twórczości. Jest silnie związany z samoświadomością, akceptacją podrygów własnego ego, narcyzmu, bez którego trudno o szacunek dla samego siebie. I nie rozmawiamy tutaj o satanizmie

(ja w centrum, a reszta do góry nogami lub w odbiciu lustrzanym), to byłoby zbytnie uproszczenie i przekombinowanie zarazem – przerzucenie wątków wybitnie cielesnych do sfery metafizyki, sumienia i jego braku. Akurat o ciele wolę myśleć bez podobnych, wyimaginowanych wspomagaczy. Zwłaszcza o własnym, w kontekście jego wewnętrznego i zewnętrznego spokoju.

Dlatego proponuję felieton szkatułkowy, który raz na zawsze rozprawi się z podstawową, palącą i rozpalającą kwestią:

Niedole masturbacji,

czyli coming out seryjnych samogwałcicieli

Nie wszystko układa się tak, jak powinno – potrzebujemy więc czynności zastępczych i jest to całkowicie normalne i naturalne. Wszystkiemu winne brak i nadmiar. Dobre, bo ostateczne, proporcje ma tylko śmierć. Ale wcześniej trzeba sobie jakoś radzić. Już widzę te reakcje: „Samogwałt? No co ty, ja?”. „Ja też nie”. „Ja tym bardziej nie”. Dobre sobie. Kto się nie masturbuje, niech pierwszy zerwie połączenie z siecią i zaatakuje wirusem ten felieton.

M.K.E. Baczewski pierwszy wyszedł z szafy, pisząc kiedyś w jednej z notek biograficznych „birbant i masturbant”. Napisał… i nikt nie odniósł się do tych dwóch bardzo istotnych słów. Jakby znowu zabrało komukolwiek odwagi (bo przecież zakładamy, że to nie z powodu niszowości notki autorskiej popularnego Bacza, że jednak w kraju jest tych 15–20 osób, które czytają ze zrozumieniem, a nawet czasem komentują poezję i szeroko rozumiany literacki półświatek), by wejść w istotę rzeczy i pomóc jej dojść do konkretnego punktu.

Młoda i urodziwa poetka, podczas wspólnego jedzenia kanapek w jednej z amerykańskich sieciówek w mieście blisko ściany wschodniej wyznała, że z nikim nie miała tak dobrych orgazmów, jak ze sobą. Czy powiedziałaby to publicznie? Na trzeźwo (liczba obalonych browarów sięgnęła dwucyfrówki)? Ewentualnie tylko w wierszu. Ale wiersz z definicji jest rodzajem publicznej masturbacji. Najbardziej paradoksalnej, bo bardzo wstydliwej i wypartej, a jednocześnie tak zorganizowanej, żeby jednak „ktoś zobaczył”, a może nawet poprzyglądał się dłużej i porównał.

Ale nie ma co dłużej się ociągać i mydlić państwu oczu kolejnymi anegdotami. Nazywam się Rafał Gawin i jestem onanistą. Nie wystarcza mi żona, nie wystarcza mi literatura, a już zwłaszcza poezja – za dużo w niej ukrytej masturbacji, przed którą uciekam w samogwałt; niby klin, ale jednak swój własny, pewny, sprawdzony. Odbywa się on bardzo różnie. A to sprawdzam swoje nazwisko w Google. (Tu dygresja: jeden znany poeta doctus, z rodzaju tych, których Franaszek wysyła na przymusowe rąbanie drewna na wsi, zadzwonił w sprawie nieprawdziwej informacji na swój temat do jednostki tę informację rozprzestrzeniającej pięć minut po tym, jak się pokazała, i to na portalu zagranicznym, możliwe, że nawet z bukwami). A to opowiadam o sobie. A to czytam felietony Piotrka Macierzyńskiego i porównuję nasze techniki (to jednak krótkodystansowiec, który rozdrabnia się wręcz prostatycznie, tak żeby na każdego spadła choćby kropelka). A to rozkazuję praktykantkom (nie praktykantom – miałem kiedyś jednego, ale nie mogłem się z nim dogadać; jak zdiagnozował specjalista

od relacji międzyludzkich, kierownik Marcin Bałczewski, dlatego, że był chłopcem), mam takie stanowisko, że nawet sam sobie nie podlegam. A to czytam swoje wiersze. A to poprawiam swoje noty biograficzne. A to pielęgnuję pliki z informacjami o sobie (mam całe archiwum, łatwo mnie będzie na jego podstawie pośmiertnie balsamować). A to liczę i zapisuję swoje sukcesy i porażki, łącznie z odwiedzonymi miejscami i wypitym alkoholem (mam 14-lenie archiwum, niedługo będzie mogło legalnie współżyć). A to piszę felietony o sobie.

I tak to się kręci. Wystarczy wyjść z szafy i przyznać się do swoich potrzeb. Najlepiej głośno; znajomy anonimowy seksoholik tak właśnie robi: gdy ma ochotę na współpasażerkę lub współużytkowniczkę chodnika, dzwoni do znajomych, by im o tym powiedzieć. Tylko czy dopiero utożsamienie własnych wymagań z nałogiem ma prowadzić do zdania sobie sprawy z ich istotności? Najlepszym specjalistą w swojej sprawie jesteś ty sam; twoje słabości są twoją twierdzą – sensownie i twórczo wykorzystane będą stanowić o twojej sile.

Seryjny samogwałcicielu, Miłosz miał rację: innego końca świata nie będzie; świat jest egocentryczny i życie z taką świadomością gwarantuje mniejszy stres i bardziej konstruktywne niepokoje wewnętrzne. Alleluja i do przodu! Choćbyś zmarnował wiele czasu na niepotrzebne nikomu wiersze i felietony.