Wydaje mi się, że Coma raz na zawsze została zeżarta przez „szołbiznes”. Muzyka, fani w tym wszystkim zeszli na dalszy plan...
Ciężko jest mówić mi o wartości muzycznej płyty „Excess”, ponieważ w większości jest to „Hipertrofia”, jednak musze przyznać, że podziwiam śmiałka, który (za co ceniłam i cenię Comę najbardziej) teksty – niebanalne, trudne, często zmuszające słuchacza do sięgnięcia po słownik - odważył się przetłumaczyć. Wydaje mi się, że nie było to dobre posunięcie, bo piosenki na tym tracą. Przetłumaczone nie współgrają ze sobą już tak dobrze i nie oddają tego „co poeta miał na myśli”. Lepiej byłoby nagrać nowy materiał w całości wraz z tekstami przygotowany do pójścia z nim w świat, ale fakt, po co zadawać sobie tyle trudu. Co prawda oprócz anglojęzycznych lecz dobrze znanych kawałków jest na płycie kilka nowych pozycji. Jednak (hiperbolizując) słucham tego wszystkiego ze łzami w oczach. Ze łzami wyrażającymi tęsknotę za pamiętnym rokiem 2007 kiedy to po raz pierwszy usłyszałam utwór „Spadam”, poszłam na koncert w Łodzi i zakochałam się w „comowym” klimacie (od zawsze robiącym większe wrażenie na scenie niż na płytach – co tutaj nie jest [wyjątkowo] złośliwym przytykiem lecz faktem). „Fuck The Police”, które nie wiem czy mam traktować jako zapęd w kierunku ruchu JP, czy może punkowe „no rules”, i które pasuje do tej płyty jak wół do karety ani „Turn Back The River”, które może i wpasowało się w klimat „Excess”, ale zaczyna się jakimś niepojętym dla mnie rapem (?), którego obecności w tej piosence ani w Comie nie rozumiem. Żaden z tych kawałków nie łapie mnie za serce, nie wywołuje we mnie pozytywnych emocji, a jedynie potwierdza, że nie zawsze dana człowiekowi szansa zostaje dobrze wykorzystana i nie każdy na takową zasługuje. Ale żeby nie było, że nie napiszę nic dobrego o tej płycie – muszę pochwalić Piotra za radzenie sobie (świetne) z angielskim, co wbrew pozorom łatwe nie jest i wielu śpiewających Polaków niestety dopuściło się okaleczenia tego języka. Piotr śpiewa naturalnie, nie „kwadratowo”, to się ceni. Oprócz tego całkiem nieźle na tle reszty prezentują się „Poisonous Plants” i „Silence And Fire” – angielski nie razi, słucha się tego bardzo przyjemnie. Jeszcze jednym małym światełkiem w tunelu okazuje się być „Feel The Music Over”, który to utwór nasuwa przemiłe skojarzenia z „When The Music's Over” zupełnie innego zespołu, dlatego podobieństwo na tytule się kończy. Ale jak każdemu wiadomo światełko w tunelu jest często nadjeżdżającym pociągiem. W tym przypadku było tak ze względu na tekst piosenki. Muzyka jest bardzo poprawna, wpada w ucho i chętnie tam zostaje – wszystko w porządku. Ale tekst? Gdyby tę piosenkę śpiewał jakiś inny zespół zapewne by mnie to nie raziło, ale Coma? Stać ich przecież na dużo więcej.
Patrzę na to wszystko i myślę, że panowie idą zupełnie nie w tym kierunku, w którym powinni. Wydaje mi się, że Coma raz na zawsze została zeżarta przez „szołbiznes”. Muzyka, fani w tym wszystkim zeszli na dalszy plan. Ale „o ironio!” przecież Piotr sam o tym śpiewa. Piotrze nie tylko Ty „czujesz, że to już koniec tej muzyki”.
(c) Joanna Chojnacka
Coma – „Excess”
wyd. Mystic, 2010.10.11
Piotr Rogucki – wokal prowadzący
Dominik Witczak – gitara rytmiczna, gitara prowadząca, wokal wspierający, syntezator
Marcin Kobza – gitara rytmiczna, gitara prowadząca, wokal wspierający, syntezator
Rafał Matuszak – gitara basowa, wokal wspierający, projekt i opracowanie graficzne
Adam Marszałkowski – perkusja, wokal wspierający
www.coma.art.pl
