„Śpiewam już tylko o Polsce i o złej miłości złe piosenki o złym systemie”. Grabaż
Mimo ogromnego żalu jaki mam do Grabaża za
rozwiązanie
Pidżamy i oddanie się w ręce Strachów (które
– z przykrością stwierdzam – nie umieją tego daru najlepiej
wykorzystać) , postanowiłam śledzić jego poczynania. Z zupełnym
brakiem entuzjazmu lecz z ogromną tęsknotą za nowymi tekstami
ulubionego polskiego tekściarza przesłuchałam
Dodekafonię.
I ku ogromnemu zdziwieniu na pojedynczym odsłuchaniu się nie
skończyło. Po
Autorze i
Zakazanych piosenkach, z
których to płyt wracam jedynie do
Murów, straciłam
nadzieję na to, że przyjemność słuchania
Strachów z
okresu
Piły Tango wróci. Wróciła ( i mam nadzieję że
kolejna płyta z coverami zespołowi nie przyjdzie do głowy ). Choć
bez muzycznych zaskoczeń i rewolucji (łagodne gitary i perkusja
oraz charakterystyczny akordeon i harmonijka), ale za to z kolejną
dawką tekstów, które doskonale tuszują chociażby nie do końca
wyszukany wokal artysty, a w przypadku
Dodekafonii są
stenografią życia niejednego Polaka. Bo któż nie podpisze się
pod otwierającym płytę utworem
Chory na wszystko pełnym
pesymistycznych rozważań oraz narzekań (i tu Polska krew Grabaża
się
wylała na stół niczym
Moralne Salto, czy
pod kontrowersyjnym
Żyje w kraju, który zdecydowanie jest
najlepiej rozpoznawalnym i pewnie będzie najdłużej zapamiętanym
utworem z całej płyty ze względu na prostą prawdę przekazaną w
refrenie. Tytułowa
Dodekafonia drażni mnie „szczelaniem
focha”. Może to jakaś specjalna ozdoba, może kłopoty z
dykcją... mnie to jednak razi. Z kolei
Twoje oczy lubią mnie
ujmują swoim bardzo przyjemnym dla ucha i prostym refrenem, w którym
słychać damski głos. Ten akurat zaburza sielankę i wydaje mi się
zbędny. Damski głos słyszymy też w
Dziewczynie o chłopięcych
sutkach gdzie faktycznie to urozmaicenie miało sens, aczkolwiek
myślę ze bez udziwnień piosenka nie straciłaby na uroku ze
względu oczywiście na... słowa, które tworzą – pokusiłabym
się o określenie – doskonały erotyk. Oprócz tego (co ucieszyło
moje uszy) mimo zapewniania, że
nie mieszkam już w punk rock
city z
Chorego Grabaż wspomina
Pidżamowe
Welwetowe Swetry w
Spacerze do strefy zero oraz w
tle
Radia Dalmacji słyszymy fragmenty starych kawałków :
miastem rządzi mafia ,nikt tak pięknie nie mówił, że się
boi miłości , co daje nadzieje, że może już niedługo
tęsknota za starą kapelą weźmie górę. Resztę piosenek, tak jak
całą płytę zresztą, dobrze podsumuje tekst: „
Śpiewam już
tylko o Polsce i o złej miłości złe piosenki o złym systemie”.
Tyle , ze to „tylko” to według mnie „aż” i to jakie „aż”!
Joanna Chojnacka
„Dodekafonia” Strachy Na Lachy
Wyd.: S.P. RECORDS Sp. z o.o.
Słowa i muzyka: Krzysztof Grabaż Grabowski
Grabaż: głos; Lo: bas, loopy, głos; Kozak: gitary, głos; Maniek: gitary, głos, instrumenty perkusyjne; Pan Areczek: akordeon, instrumenty klawiszowe; Kuzyn: perkusja, instrumenty perkusyjne
oraz: Natalia Fiedorczuk: głos (06), Tom Horn: instrumenty klawiszowe, Agata Rożek: backing vocal (03), Zdobysław Górski - fortepian (5)
A także: Grzegorz Sikorski, Sergiusz Supron: dźwięk na żywo, Rzuf -
nauka i technika, Darek i Jarek Budzińscy - transport, Tomek Kowalski:
handel obwoźny i stacjonarny. Tomasz Regdos: webmaster.
Nagranie: Studio Q Żeleźnica
Realizacja, miks: Tom Horn
Produkcja: Lo Kozak Grabaż
Mastering: Sławek Janowski
Projekt okładki: Vahan Bego oraz Maciej Sierpień
www.strachynalachy.art.pl
myspace.com/strachynalachy
