Przekonania i wiedza, jaką widz uzyskał zostają zakwestionowane i poddane w wątpliwość. Odbiorca podobnie jak bohater pozostaje w labiryncie przypuszczeń i alternatywnych wersji wydarzeń

Insomniac City zwraca uwagę na istnienie i stopniowe poszerzanie się zjawisk hipermedialności i hipertekstowości w obrębie sztuki filmowej, z którymi związane jest przełamywanie tradycyjnych sposobów budowania wypowiedzi oraz istnienia...

Chassex wskazuje na mechanizmy przemocy, dewiacje i patologie zachowań, skrywane pod płaszczem społecznych instytucji, ukazuje proces kształtowania się osobowości seryjnego gwałciciela - wampira.

Salles odczarowuje beat generation, spogląda na amerykańską bohemę krytycznym okiem, wyprowadza widza poza pole oddziaływania tego mitu, który wokół siebie stworzyli i podtrzymywali za sprawą swoich artystycznych dokonań beatnicy.

Miasto-moloch, miasto-labirynt wydaje się być dla Kar-Waia symbolem takiej właśnie niepewności, egzystencjalnego lęku, wynikającego z rozpadu więzi i relacji międzyludzkich, utraty elementarnych wartości określających życie człowieka.

„Droga” to solidna proza, zapadająca w pamięć, niebanalna, stawiająca istotne pytania. Wystarczająco dobra, żeby zachęcić do lektury kolejnych pozycji z dorobku McCarthy'ego.

Najistotniejszy jest człowiek oraz przemiana dokonująca się w nim pod wpływem doświadczenia drogi, to jak kształtuje się jednostkowa tożsamość, wrażliwość w spotkaniu z tym, co inne, obce.

Nosferatu Herzoga udowadnia, że silnie wyeksploatowany przez kulturę popularną fantazmat wampira nadal posiada potencjał godny wykorzystania, że poetyka horroru może posłużyć za użyteczne narzędzie dla głębszej refleksji.